Kilian

Jest to imię pochodzenia celtyckiego (irlandzkiego), etymologicznie wiążące się ze słowem gillean 'mnich'.

W Polsce jako imię nie używane, ale znane jako nazwisko Kilian. Częste jako nazwisko w południowych Niemczech.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Chilianus, ang. Kilian, Gillean, Killen, Kyllen, niem. Kilian, Killian.

Było co najmniej dwóch świętych tego imienia. Tu krótko omówimy tego, który doczekał się czci dość rozległej i bardzo trwałej.

Kilian z Würzburga. Był jednym z tych iroszkockich mnichów-biskupów, którzy wyruszyli na kontynent, aby nieść ludom Dobrą Nowinę. Razem z Kolomatem i Totnanem apostołował przede wszystkim we Frankonii. W Würzburgu ochrzcił podobno rodzinę książęcą z Turyngii. Gdy potem od księcia Gosberta zażądał, aby ten oddalił od siebie żonę swego brata, książę zapłonął gniewem i pozbawił go życia. Stało się to około r. 689. Rzekoma podróż świętego do Rzymu jest późnym pomysłem, wzorowanym na fragmentach z biografii św. Bonifacego. Natomiast sławny ewangeliarz, przechowywany w bibliotece uniwersyteckiej w Würzburgu (VI lub VII w.) kojarzono ze świętym dopiero od XI stulecia. Biskup Burchard podniósł relikwie Kiliana w r. 753. Przechowywano je najpierw na Marienbergu, potem w tzw. Salvator-Dom. Do rozszerzenia sie kultu walnie przyczynili się Karolingowie. Po dziś dzień do grobu Kiliana przybywają liczni pielgrzymi. Wspomnienie jego przypada 8 lipca.