Katarzyna

Jest to imię wywodzące się z języka greckiego, od przymiotnika katharós 'czysty, bez skazy', za pośrednictwem łaciny (Catharina). Forma Catharina jest w użyciu w chrześcijaństwie zachodnim, natomiast u chrześcijan wschodnich rozpowszechniona jest forma grecka Ekatherin- (Aikatherin-).

W Polsce imię to poświadczone jest od XIV w. w formach Katarzyna, Katarzena, Katerzyna, Katerzena i w formach skróconych Katka, Katusza, Kasza, Kachna, Kaszka, Kata, Katruszka, Katuszka. Dziś w użyciu są formy zdrobniałe: Kasia, Kaśka, Kasieńka, a na ziemiach zamieszkałych przez Białorusinów - Katia, Katiusza, Katinka. Jest to jedno z bardziej popularnych imion żeńskich, pojawiające się często w pieśniach ludowych.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Catharina, ang. Katherine, fr. Catherine, hiszp. Catalina, Catuca, Catuja, Catunga, niem. Katharina, ros. Jekaterina, Katerina, Katiusza, Katia, wł. Caterina.

Święte występujące w historii pod tym imieniem tworzą osiemnastoosobową grupę. Przewodzi tej gromadzie postać legendarna, albo raczej bohaterka powieściowego utworu, natomiast za nią postępują wyraziście zarysowane, uposażone w wyjątkowe dary, prowadzące bogate życie wewnętrzne i zasłużone dla Kościoła.

Katarzyna Aleksandryjska. Nazywamy ją tak, ponieważ wedle legendy miała się urodzić w Aleksandrii jako córka króla Kustosa. Kształciła się ponoć we wszystkich dziedzinach, osiągając wspaniałe wyniki. Interweniowała na rzecz chrześcijan rodzinnego miasta, kiedy zaś cesarz Maksencjusz kazał jej złożyć ofiary bożkom, przedstawiła mu wymownie prawdę o tym, że Bóg jest jeden. Maksencjusz kazał wówczas stawić się jej przed licznym zgromadzeniem filozofów i retorów, którzy mieli za zadanie zbić jej argumenty. Ale stało się coś przeciwnego. To Katarzyna udowodniła im prawdziwość wiary i doprowadziła do niej. Wówczas cesarz, rozgniewany takim obrotem sprawy, skazał Katarzynę na najokrutniejsze męki: głód, tortury itd., w końcu zaś rozkazał ją ściąć. - Taka jest w skrócie najprostsza forma legendy, którą później wzbogacono rozmaitymi szczegółami. W średniowieczu uznali Katarzynę za swą współrodaczkę mieszkańcy Cypru. W tej wersji miał ją nawrócić jakiś pobożny pustelnik; potem dodano opowieść o mistycznych zaślubinach Katarzyny z Boskim Oblubieńcem; a w epilogu mówiło się o cudownym przeniesieniu ciała Katarzyny na górę Synaj, gdzie jej relikwie złożone zostały w tamtejszym starożytnym klasztorze. Pochodzenie pierwotnej formy legendy nie jest jasne. Dawniej uważano, że powstanie jej przypada na w. X., ale obecnie wiadomo, że szerzyła się już w epoce karolińskiej. Swą formę klasyczną przybrała pod piórem Metafrasta. Próbowano bohaterkę utożsamiać z postaciami historycznymi: męczennicą wspominaną u Euzebiusza lub aleksandryjską Hipacją. Wysiłki te okazały się bezowocne. Wszystko to nie przeszkodziło jednak niezwykłemu rozwojowi kultu rzekomej męczennicy. Trudno tu streszczać kolejne jego objawy i etapy. Wspomnijmy tylko, że czcili ją zarówno uczeni, literaci, żacy, jak i prosty lud. Kult ten objął cały chrześcijański świat, owszem przekroczył nawet jego granice. Do Polski dotarł wcześnie, przede wszystkim chyba z Czech, gdzie popierany był przez Karola IV. Wyraził się w sposób wieloraki: pieśnią pobożną, utworami bardziej kunsztownymi, sekwencjami, przedstawieniami teatralnymi itd., a także bogatym folklorem i dziełami sztuki, z ludową włącznie. Katarzynę uważano za najpotężniejszą spośród Czternastu wspomożycieli, ponadto uchodziła za patronkę wielu instytucji, zawodów i stanów, od uniwersytetów (np. Sorbony) i konfraterni literackich poczynając, a na modystkach i szwaczkach kończąc. W związku z tym ostatnim patronatem znane są paryskie catherinettes, a także przysłowiowe powiedzenie coiffer Sainte Catherine (zostać starą panną). Dodajmy też w końcu, iż w roku 1571 Regina Prothmann założyła w Braniewie (Brunsberdze) zgromadzenie pod wezwaniem św. Katarzyny, które później działało na Warmii i Litwie, a skasowane zostało dopiero w czasie kulturkampfu (przeniesione do Finlandii i Anglii; dziś działa w Brazylii i liczy 6 prowincji).

Katarzyna Szwedzka. Urodziła się około r. 1330 jako córka Ulfa Gudmarssona i św. Brygidy. W r. 1335 powierzono ją cysterkom w Riseberg, gdzie otrzymała też pewne wykształcenie. Przed r. 1344 wydano Katarzynę za rycerza Edgarda z Kyren, którego skłoniła do życia we wstrzemięźliwości. W r. 1350 udała się do Rzymu na jubileusz. Nie zamierzała pozostać tam; kiedy jednak w Wielki Piątek 1351 r. matka powiedziała jej o śmierci Edgara, a wiedziała o tym dzięki szczególnemu doznaniu mistycznemu, zdecydowała się towarzyszyć matce i odtąd, nieraz wbrew skłonnościom serca, zdecydowanie odrzucała starania o jej rękę. Wraz z matką odbyła pielgrzymkę do Ziemi Świętej i uczestniczyła w jej inicjatywach oraz życiu pokutnym, które zresztą kilkakrotnie próbowała temperować. Gdy św. Brygida umierała w r. 1373, w niej przede wszystkim zostawiała dziedziczkę swych ideałów i planów. Odtąd Katarzyna trudzi się nade wszystko około dwóch spraw: starań o kanonizację matki oraz urządzenia fundacji w Vadstenie, ośrodka nowego życia zakonnego. W r. 1374 towarzyszy relikwiom matki w drodze do ojczyzny i wówczas przejeżdża przez ziemie polskie. Będąc pierwszą ksienią klasztoru w Vadstenie, doprowadza fundację do rozkwitu, a równocześnie - choć z mniejszym rozgłosem - kontynuuje proroczą misję matki. W r. 1375 wyrusza znów do Rzymu, wioząc ze sobą i zbierając po drodze dokumentację potrzebną do przeprowadzenia wspomnianej kanonizacji. Do Wiecznego Miasta przybywa w r. 1377. Na jej prośbę Grzegorz XI otwiera proces, a Urban VI aprobuje zakon i potwierdza jego przywileje (1378). W r. 1380 proces dobiega końca, Katarzyna zaś, utrudzona i schorowana, wraca do Vadsteny, gdzie umiera 24 marca roku następnego. Pozostawiła po sobie dziełko poświęcone życiu duchownemu, pt. Sielinna Troest (Själontrost), którego niemiecki tytuł brzmi Seelentrost (pociecha dla serc). W 1474 roku synod Kościoła szwedzkiego wniósł prośbę o jej kanonizację. W kilka lat później Innocenty VIII aprobował jej kult, który - rzecz zrozumiała - związał się ściśle z kultem jej świętej matki.

Katarzyna Sieneńska. -W tym samym roku, w którym Brygida napisała swój ostatni list do papieża Grzegorza XI, pojawia się pierwszy publiczny list skierowany do kardynałów przez Katarzynę ze Sieny (1347-1380), jakby następczynię Brygidy w jej zabiegach o odnowę Kościoła i proroczych wizjach- (S. Kamińska, dz. cyt. wyżej, s. 31). Wielka mistyczka, która tak oto wkraczała w dzieje, urodziła się ok. r. 1347 w Sienie jako córka mieszczanina Jakuba Benincasa i Mony Lopa. Już w siódmym roku życia doznała pierwszej wizji. Wolno sądzić, iż te pierwsze doznania mistyczne nieco ją niepokoiły. Mimo sprzeciwów ze strony niektórych członków rodziny, którzy chcieli wydać ją za mąż, około r. 1360 wstąpiła do dominikanek w swym rodzinnym mieście. Kontaktując się w latach następnych z wielu wybitnymi zakonnikami i oddając lekturze dzieł duchownych, wnikała w tajniki życia wewnętrznego. Z gronem przyjaciół, które z czasem powstało wokół niej, Katarzyna zaczęła równocześnie zajmować się sprawami publicznymi i szerzyć swoją ulubioną ideę: pokój na rzecz wyprawy krzyżowej i poprzez nią. W tym też czasie zaczęto się do niej zwracać z prośbą o rady w rozmaitych sprawach. Wszystko to nie mogło nie zaniepokoić dominikanów sieneńskich. I dlatego w 1374 r. wezwano ją na kapitułę do Florencji, a kiedy ta uznała jej nieskażoną prawowierność, bł. Rajmund z Kapui, mianowany lektorem teologii w Sienie, został równocześnie naznaczony na jej kierownika duchownego i opiekuna jej grupy. Pod koniec tego samego roku dotknęła ją epidemia, która wyniszczyła Sienę. Ozdrowiawszy pojechała do Pizy i innych miast Italii, szerząc wszędzie swą ideę krucjaty. W Pizie też, wedle świadectwa Rajmunda, otrzymała stygmaty, które ukrywała do końca życia. W r. 1376 powstały spory między Florencją a papiestwem, z których z kolei wywiązała się wojna zwana wojną Ottona Santi. Nie otrzymawszy żadnej oficjalnej misji, Katarzyna wdała się w pośrednictwo między walczącymi i w tym celu wyruszyła do Awinionu. W czerwcu 1376 r. stanęła w tej ówczesnej stolicy papiestwa, ale zrozumienia nie znalazła. Nie ona też była inicjatorką powrotu do Rzymu Grzegorza XI. Niewątpliwie cieszyła się z takiego biegu sprawy, spodziewając się, że przyczyni się do przywrócenia pokoju w Italii i ułatwi realizację projektu wyprawy krzyżowej. Na początku 1377 r. była już znowu w Sienie. Zajęła się teraz zakładaniem nowego klasztoru w Belcero, ale niebawem na wyraźne życzenie papieża, by nadal pracowała nad przywróceniem pokoju z Florencją, jedzie do tego miasta i tam dowiaduje się o śmierci Grzegorza XI i wyborze Urbana VI. W roku następnym Katarzyna wraca do Sieny. Kończy wówczas Dialogi, a także działa na rzecz zlikwidowania nowo powstałej w Kościele schizmy. W listopadzie 1378 r. opuszcza definitywnie Sienę i prawdopodobnie na skutek nalegań Urbana VI udaje się z grupą uczniów do Rzymu. Mimo niepowodzeń działa nadal na rzecz zgody i reformy. Listy, które wówczas dyktuje, zdradzają ślady pewnego zniechęcenia. Wyczerpana, zamyka się w końcu w atmosferze milczenia i modlitwy. 29 kwietnia 1380 r., otoczona przyjaciółmi wiernymi w niepowodzeniach, oddaje ducha Bogu. Już za życia Katarzyny zbierano w środowiskach dominikańskich materiały do jej biografii. W pięć lat po śmierci Rajmund z Kapui, wówczas generał zakonu, pisze jej życiorys, znany pod nazwą Legenda maior. Nie jest to biografia w nowoczesnym tego słowa znaczeniu, niemniej zawiera to dzieło wiele materiału historycznego, który uzupełnił kontynuator Rajmunda, Tomasz ze Sieny. W r. 1411 otwarto proces kanonizacyjny, który objął zeznania wielu naocznych świadków, ale dopiero Pius II wyniósł Katarzynę na ołtarze (1461). Zostawiła po sobie listy i modlitwy. Ponieważ nie wszystkie zachowały się w wersji oryginalnej, autentyczność wielu nie jest pewna. Podobnie przeredagowano po śmierci Katarzyny jej Dialog, dyktowany w latach 1377-1378. Myśl teologiczna, która się w tym dziełku przejawiła, owiana jest niewieścią delikatnością, a równocześnie tak jest głęboka, iż Katarzynę, podobnie jak później Teresę z Avili, zaczęto rychło nazywać prawdziwym niewieścim doktorem Kościoła. Oficjalnie tytuł ten nadał świętej Paweł VI w dniu 4 października 1970 r. Istnieje zgromadzenie żeńskie pod patronatem Katarzyny Sieneńskiej, założone w jej mieście rodzinnym w r. 1873.

Katarzyna z Bolonii. Urodziła się 8 września 1413 r. w szlacheckiej rodzinie Vigrich. Gdy miała lat jedenaście, wysłano ją do Ferrary na dwór książąt d'Este. Razem z księżniczką Małgorzatą otrzymała tam staranne wykształcenie. Nauczyła się m.in. mówić i pisać po łacinie oraz zapoznała się ze sztuką malarską. Tę ostatnią uprawiała z pewnym wzięciem. Jej obrazy oglądać można w wielu muzeach włoskich. W r. 1432 przywdziała w Ferrarze habit klarysek. W kilka lat później ukończyła pisanie dziełka Le arme necessarie alla battaglia spirituale. Cieszyło się ono sporym powodzeniem i tłumaczone było na łacinę oraz kilka innych języków europejskich. Później wydano także jej Sermones ad sacras virgines, natomiast inne dziełka, pisane prozą lub wierszem, oraz łacińskie Rosarium metricum pozostały w rękopisach. W r. 1448 założyła w Bolonii nowy klasztor klarysek. Do końca była w nim przełożoną. Zmarła 9 marca 1463 r. Mistyczkę, obdarowaną wielu wizjami i innymi nadzwyczajnymi łaskami, kanonizował w roku 1712 Klemens XI.

Katarzyna Genueńska. Urodziła się sto lat po swej imienniczce z Sieny, tzn. w roku 1447, w znakomitej rodzinie genueńskich gwelfów, która wydała dwóch papieży oraz wielu innych dostojników kościelnych i świeckich. Była ostatnią z pięciorga dzieci byłego wicekróla Neapolu Jakuba Fieschi i Franciszki di Negra. W 1463 r. dano ją za żonę Julianowi Adorno, genueńskiemu gibelinowi, człowiekowi rozwiązłemu i rozrzutnemu, który miał już pięcioro nieślubnych dzieci. Związek szczęśliwy nie był, bo Julian życia swego nie zmienił. Katarzyna przez pięć lat żyła tedy w głębokim osamotnieniu i przygnębieniu, potem zaczęła szukać pociechy prowadząc światowe życie towarzyskie. Nie było to jeszcze życie grzeszne, niemniej Katarzynie poza uczuciem niesmaku niczego nie dało. 20 marca 1473 r. zwróciła się do Boga z prośbą o trzy miesiące choroby. Tymczasem nazajutrz, gdy za namową siostry przystąpiła do spowiedzi, doznała nagle tak silnego wstrząsu i tak mocno doświadczyła miłości Bożej, iż doprowadziło ją to do gruntownej przemiany serca i umysłu. Nie znaczy to, by w jej dalszym rozwoju duchowym nie dało się wyznaczyć pewnych etapów. Podjęła teraz praktyki surowej pokuty, do czego wkrótce przyłączył się jej zrujnowany finansowo mąż. Razem też zaczęli się oddawać posłudze chorych. W 1476 r. Katarzyna zaczęła ponadto praktykować bezwzględne posty w czasie adwentu i wielkiego postu. Praktyka ta nie osłabiła jej działalności charytatywnej. W tym też mniej więcej czasie Katarzyna kierowała się wyłącznie natchnieniami wewnętrznymi. W r. 1490 objęła kierownictwo szpitala. W czasie straszliwej epidemii, która w trzy lata później nawiedziła miasto, sama zachorowała, ale z wolna wróciła do zdrowia. Natomiast mąż jej zmarł w r. 1497, a Katarzyna otrzymała nadprzyrodzone zapewnienie o jego zbawieniu. Od 1499 r. Katarzyna nie praktykowała już swych nadzwyczajnych postów. Poddała się też stałemu kierownictwu duchownemu. Objął je Kajetan Marabotto, jej przyszły biograf i herold jej duchowego posłannictwa. Wówczas też wokół niej powstała niewielka grupa przyjaciół, mających podobne co ona dążenia duchowe. Jest to także okres -czyśćca-, czas bolesnych prób wewnętrznych właściwych mistykom. Od 1506 r. coraz częściej choruje, ale następują także okresy nagłego polepszenia, które wówczas poczytywano za zjawiska nadprzyrodzone. W końcu choroba staje się groźna. Był to prawdopodobnie rak żołądka lub innego organu trawiennego. Cierpiąca ogromnie i wyniszczona głodem oraz pragnieniem - święta umiera w milczeniu dnia 15 września 1510 r. Pochowano ją w kościele szpitalnym. W osiemnaście miesięcy później dokonano ekshumacji i stwierdzono, że ciało nie uległo jakiemukolwiek zepsuciu. Rozbudziło to kult świętej. Od 1642 relikwie spoczywają w oszklonej trumnie. Ciało z czasem uległo procesowi wyschnięcia, ale pozostało nienaruszone. W latach ostatniej wojny szpital legł w gruzach na skutek bombardowań, kościół jednak i grób świętej nie poniósł żadnej szkody. Katarzynę kanonizował w r. 1737 Klemens XII. Od 1684 r. jest ona patronką Genui. Przede wszystkim jest jednak dla potomnych autorką wielu cennych dzieł z zakresu teologii i duchowości chrześcijańskiej, które określa się ogólną nazwą Opus Catharinianum. W 1908 r. baron F. von Hügel spróbował podważyć jego autentyczność. Przyczyniło sie to do wyjaśnienia wielu zagadnień związanych z autorstwem Katarzyny; teza barona, który do badań podszedł z wielu uprzedzeniami i pojęciami wadliwymi, upadła. Nie była Katarzyna jedyną autorką - to prawda; współpracowało z nią wielu z jej przyjaciół, ale zasadnicze idee, koncepcja i duch przenikający Opus Catharinianum pochodzą niewątpliwie od niej. Najbardziej zbiorowy charakter ma Vita, biografia Katarzyny, uwypuklająca szereg pojęć duchowych. Niektóre części tego dzieła, wypełnione treścią autobiograficzną, powstały za życia Katarzyny, ale w ostatniej redakcji duży udział miała zapewne Battista Vernazza, uczennica świętej, która też była autorką traktatów mistycznych. Bardziej oryginalnym jest Traktat o czyśćcu oraz pierwsza część Dialogu. Zabiegi redakcyjne w innych partiach są niewątpliwe i znaczne, nie wydają się jednak zniekształcać myśli świętej. Wpływ tych pism był ogromny. Można by go porównywać z wpływem świętej na powstawanie szpitali w Italii. Dzięki pismom Katarzyny zaczęły pojawiać się nowe traktaty, poświęcone życiu duchowemu i mistyce. Pisma Katarzyny czytywali tacy święci, jak: Alojzy Gonzaga, Franciszek Salezy, Bérulle, Fénelon; a cała siedemnastowieczna szkoła francuska wprost sie nimi rozkoszowała.

Katarzyna Ricci. Była córką gonfaloniera Florencji, Piotra Franciszka, i jego żony Katarzyny dei Firidolfi. Urodziła się 23 kwietnia 1522 r. Na chrzcie otrzymała imię Alessandrinetta. Straciwszy wcześnie matkę, wychowywała się w klasztorze benedyktynek. W 1535 wstąpiła do dominikanek w Prato. Niebawem zaczęła doznawać łask mistycznych. W 1546 otrzymała stygmaty. Równocześnie zaznaczał się coraz większy jej wpływ na innych. Dość wspomnieć, że radzili się jej tacy ludzie, jak Karol Boromeusz, Filip Neri, Pius V, Maria Magdalena de Pazzi oraz wielu innych. Wielkim szacunkiem darzyła Savonarolę, co później utrudniało przeprowadzenie procesu kanonizacyjnego. Energia, jaką wykazywała, oraz delikatności, która z nią szła w parze, sprawiły, że mianowano ją wiceprzeoryszą, a potem przeoryszą (1552). Zmarła 2 lutego 1589 r. Kanonizował ją w 1746 r. Benedykt XIV. Pozostawiła po sobie obfitą korespondencję, którą dotąd wydano jedynie częściowo.

Katarzyna Tekakwitha. Urodziła się na początku kwietnia 1656 r. w Ossernenon (dziś Auresville, w stanie New York), w osadzie jednego z najbardziej wojowniczych plemion irokeskich. Ojciec był poganinem, naczelnikiem osady; natomiast matka pochodziła z plemienia Algonkinów, zamieszkałego nad Zatoką Św. Wawrzyńca, i była chrześcijanką. Swe praktyki religijne spełniała ukradkiem. W ich podtrzymywaniu wspomagała ją owdowiała przyjaciółka, Anastazja Tegonhadszongo. Mając cztery lata, Katarzyna straciła rodziców, zmarłych na skutek epidemii. Sama także nie wyszła z klęski cało. Odtąd miała już bardzo ograniczoną zdolność widzenia. Sierotę adoptowała ciotka Karitha i jej mąż Jowanero. W nowym domu spełniała zwykle niewieście posługi Indianek. W r. 1666 doszło do zawarcia pokoju między Francuzami a pięcioma plemionami irokeskimi. Mohawkowie do układów nie przystąpili, wobec czego hrabia De Tracy, dowódca wojsk kolonialnych, zorganizował przeciw nim ekspedycję karną. Tekakwitha razem z innymi uciekła wówczas w puszczę. Ale niebawem jezuici Bruyas, Fremin i Pierron dotarli do plemienia z misją pokojową. Ruszyli potem dalej, ale Tekakwitha utrzymywała już z nimi kontakt. Tym bardziej mogła go podtrzymać wtedy, gdy o. Pierron wrócił do osady i gdy w ciągu uciążliwej całorocznej pracy zdołał doprowadzić do kilku nawróceń (przywódców od krwawych orgii odwieść jednak nie zdołał). Tekakwithę usiłowano potem wydać za mąż. Dzielnie opierała się tym próbom, a w końcu wyznała, że pragnie przyjąć chrzest. Mimo protestów opiekunów przyjęła go w dniu 5 kwietnia 1667 r. Znosiła potem niechęć i nienawiść wielu. W październiku 1677 r. zdołała uciec do Caughnawaga (dziś La-Prairie-de-la-Madelaine, na południe od Montrealu), gdzie jezuici utworzyli dla Indian chrześcijańskie osiedle. Oddawała się tam pracy i modlitwom. Na Zwiastowanie 1679 r. złożyła ślub czystości. Dostrzeżono potem, że oddawała się surowym wyrzeczeniom. Zmarła 17 kwietnia 1680 r. Jej grób stał się rychło celem wielu pielgrzymów, którzy chętnie nazywali ją Lilią Mohawków. Katarzynę beatyfikował w r. 1980 Jan Paweł II.

Katarzyna Labouré. Urodziła się 2 maja 1806 r. w Fain-les-Mo-tiers (w departamencie Côte-d'Or, Francja), w licznej rodzinie chłopskiej. Nigdy nie uczęszczała do szkoły. Utraciwszy wcześnie matkę, objęła w rodzinnym domu funkcję gospodyni. W ślad za swą starszą siostrą mimo oporów ojca wstąpiła w r. 1830 do szarytek. Postulat odbyła w Châtillon-sur-Seine, nowicjat na rue du Bac w Paryżu. Doznała wtedy wielu nadzwyczajnych łask, z których najsłynniejszą była wizja z dnia 27 listopada 1830. Z niej to wywodzi się praktyka Cudownego Medalika. W 1831 r. Katarzyna znalazła się w hospicium przy ulicy Picpus i tam w ukryciu, nie zdradzając swych wizji nikomu poza spowiednikiem, dokończyła swego skromnego życia, wypełnionego uciążliwymi posługami około starców. Zmarła 31 grudnia 1876 r. Beatyfikował ją w 1933 roku Pius XI, kanonizował zaś w 1947 Pius XII. Pamiątkę jej obchodzono do niedawna 28 listopada, obecnie jednak zgodnie z przyjętą zasadą 31 grudnia.

Katarzyna Kasper. Urodziła się 26 maja 1820 r. w Dernbach, w Westerwaldzie. Gdy uczęszczała do szkoły, słabe zdrowie utrudniało jej postępy w nauce. W r. 1842 straciła ojca, w sześć lat później matkę. Osamotniona, pomyślała o założeniu domu zakonnego i po niewielkim czasie osiągnęła swoje. W r. 1850 biskup zaaprobował nowy instytut, który nazwał się Zgromadzeniem Sióstr Ubogich Służebnic Ukrzyżowanego Jezusa. Rozszerzał się ten instyt szybko, ale trudności nie brakowało. W czasie kulturkampfu siostry musiały się schronić do Holandii, ale wtedy to właśnie zaczęły powstawać nowe domy w Anglii i Ameryce. Katarzyna zarządzała zgromadzeniem z wielką roztropnością, całą zaś swoją niezachwianą ufność pokładała w Bożej Opatrzności. Umiała przy tym przelewać na inne swą własną gorliwość i umiejętność poświęcania się dla drugich. Zmarła 2 lutego 1898 r. w Dernbach. Paweł VI beatyfikował Katarzynę Kasper w r. 1978.

Katarzyna Maria Drexel. Urodziła się 26 listopada 1858 r. w Filadelfii, w stanie Pensylwania, jako córka szanowanego powszechnie bankiera. Matka zmarła w miesiąc po jej urodzeniu. Troskliwie zajęły się nią wtedy siostry, a następnie druga żona ojca, Emma Bouvier. Nieco później ta ostatnia zwróciła jej uwagę na świat ludzkiej nędzy. Katarzynę do żywego dotknął przede wszystkim los tych, którzy dość powszechnie uchodzili wówczas za ludzi niższego gatunku: Indian i Murzynów. W zamiarach wstąpienia do zgromadzenia zakonnego powstrzymywał ją zrazu jej spowiednik, ale w r. 1888 otrzymała zgodę na wszczęcie starań o założenie instytutu dla obrony praw i wspomagania wspomnianych grup ludności. Tak więc w r. 1891 powstało Zgromadzenie Sióstr Sakramentek dla Indian i Ludzi Kolorowych (Congregatio a Ss. Sacramento pro Indis et colorata gente). Składając profesję zakonną, Katarzyna do zwykłych ślubów dodała czwarty: że dla Indian i Czarnych będzie matką i służebnicą. Potem wiele się napracowała przy zakładaniu szkół. Jeszcze za jej życia powstało ich niemal sześćdziesiąt, a tym także Xavier University w Nowym Orleanie. Ten ostatni zasługuje na uwagę, bo ówcześnie na uniwersytety amerykańskie Czarnych nie przyjmowano. Nie trzeba dodawać, że znalezienie środków do zakładania i prowadzenia licznych instytucji, a także kierowanie nimi wymagało wielu trudów. Katarzyna podejmowała je z energią i wytrwałością, które wydawały się niewyczerpane. W r. 1937 zmogła ją jednak choroba. Odtąd już do śmierci była unieruchomiona. Czas, który pozostał jej na tej ziemi, obróciła na adorowanie i kontemplowanie Najśw. Sakramentu. Zmarła w Filadelfii 3 marca 1955 r. Jan Paweł II beatyfikował ją w r. 1988.