Bakchus (Bachus)

Imię mitologiczne - boga winnej latorośli, wina i mistycznego szału, zwanego też Dionizosem. Grecy imię to pisali jako Bakchos. Przypuszcza się, że imię pochodzi z języka punickiego i znaczy 'spokojny, radosny'. Niektórzy widzą związek etymologiczny z hebrajskim Bachah 'płakał' lub z hebrajskim imieniem Barchus 'syn Chusza'. W języku polskim formy Bachus używamy w odniesieniu do imienia mitologicznego. Dla świętego chrześcijańskiego niżej przedstawionego proponujemy formę spolonizowaną, która nawiązuje do greckiego źródła i uwzględnia reguły przyswajania imion obcych.

Bachus, którego Rzymianie identyfikowali ze starym bóstwem italskim zwanym Liber Pater, należał do drugiej generacji mieszkańców Olimpu i stał się tematem wielu dzieł artystycznych (literatury, rzeźby, muzyki).

Przydomkiem Bachus demokracji nazwał siebie poeta K. I. Gałczyński. Imię Bakchusz (Bachus) w Polsce jest znane, ale tylko jako imię mitologiczne.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Bacchus, ang. Bacchus, fr. Bacche, Bacque, Bach, Bache, Baqui, ros. Wakchij, wł. Bacco.

Martyrologia wspominają trzech męczenników, którzy nosili to imię. Jeden należy do grupy męczenników egipskich i właściwie znany jest tylko z imienia. Drugiego omówimy pod hasłem Sergiusz i B. Tu krótko o trzecim:

Bakchus, mnich i męczennik palestyński. Nosił najpierw imię Dahh-t. Cała jego rodzina przeszła na islam. On sam udał się potem do klasztoru św. Saby. Tam to przyjął chrzest, został mnichem i wtedy właśnie zmienił imię na Bakchus. Wróciwszy następnie do Jerozolimy, nawrócił do wiary całą rodzinę, wyjąwszy jednego z braci, który go też zadenuncjował. Skazanego na śmierć za szerzenie propagandy religijnej, ścięto w dniu 15 grudnia, w r. 786 lub następnym.