Emilia

Jest to imię żeńskie wywodzące się od nazwy rzymskiego rodu (gens) Aemilia, prawdopodobnie etruskiego pochodzenia. Imię męskie Emil pojawiło się w literaturze wraz z dziełem pedagogicznym J. J. Rousseau Emile. Popularność imienia przypada na w. XIX.

Zaś imię żeńskie Emilia pojawia się w Polsce w XV w. Nosi je córka księcia mazowieckiego z pierwszej połowy XV w. i księżniczka śląska Emilia (1563-1619). Imię to nosiła słynna Emilia Plater, kobieta-żołnierz (1806- -1831), bohaterka powstania listopadowego na Żmudzi; o niej mówi wiersz A. Mickiewicza Śmierć pułkownika. W r. 1780 Woronicz wydaje poemat Emilka, a w r. 1827 wychodzi utwór E. z Krasińskich Jaraczewskiej pt. Zofia i Emilia. W źródłach polskich imię występuje w formach: Emilija, Amelia, Emilka, Amelka. Inne formy spieszczone (do dziś używane) to: Mila, Milka.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Aemilia, ang. Emily, fr. Émilie, niem. Emilia, wł. Emilia.

Święte, które nosiły to imię, nie są liczne. W wykazach spotykamy jedynie trzy lub cztery postacie. Ale dwie z nich to wybitne przedstawicielki świętości Kościoła w XIX w. Prezentujemy je tutaj obydwie.

Emilia Maria Wilhelmina de Rodat. Urodziła się 6 września 1787 r. na zamku Druelle, niedaleko Rodez. Wychowywała ją babka. Wcześnie zasmakowała w modlitwie i nauczyła się odwiedzać ubogich. W r. 1804 zdecydowała się zrezygnować z pewnych sukcesów ziemskich i bez podziału oddać na służbę Bogu i ubogim. Przebywając w Villefranche dostrzegła, że sprawą najbardziej naglącą jest nauczanie i wychowanie chrześcijańskie. Próbuje potem życia zakonnego u szarytek w Nevers, u panien adoratorek w Cahors, u sióstr miłosierdzia w Moissac. Nie odpowiadało to jej aspiracjom. W r. 1815 razem z trzema młodymi dziewczętami poświęca się nauczaniu ubogich dzieci. Dzieło rozwija się z początku powoli, ale potem prędko przekształca się w zgromadzenie zakonne Świętej Rodziny. Gdy 19 września 1852 r. zmarła, liczyło już 36 domów. Beatyfikował Emilię (1940) i kanonizował (1950) Pius XII.

Emilia de Vialar urodziła się w Gaillac na południu Francji (diecezja Tarn) 12 września 1797 r. Straciwszy wcześnie matkę, przez dwa lata (1810-1812) przebywała u zakonnic w Paryżu. Powróciwszy do rodzinnego domu, przez dwadzieścia lat musiała cierpliwie znosić drażliwe usposobienie owdowiałego ojca i niechęć otoczenia. Do tych cierpień dołączyły się jeszcze rozterki wewnętrzne, które trapiły jej wrażliwą duszę. W r. 1832 nieoczekiwanie odzyskała spokój duszy. Prowadzenie domu przejęła bratowa, ona zaś stała się spadkobierczynią poważnej fortuny pozostawionej przez ciotecznego dziadka. Sprowadziła wówczas do Gaillac trzy przyjaciółki, które, jak ona, dawno marzyły o życiu zakonnym, i założyła zgromadzenie pod wezwaniem św. Józefa od Zjawienia (anioła Gabriela). Uzyskawszy aprobatę biskupa, w kilka lat później wyjechała z paru siostrami do Algieru, dokąd zapraszał ją brat, oficer armii francuskiej. Przeżyła tam nowy okres poważnych strapień. Miejscowy biskup żądał, by przeniosła do Algieru dom macierzysty i zmodyfikowała wedle jego pomysłu reguły zakonne. Gdy Emilia taktownie odmówiła, biskup ją i jej towarzyszki obłożył ekskomuniką, a w końcu spowodował wydalenie Emilii z Algieru. Sposób, w jaki zniosła te bolesne przeciwności, został w dekrecie kanonizacyjnym uznany za dowód heroiczności jej cnót. Ale nie na tym koniec przeciwności znamionujących jej życie. Po powrocie do kraju, trudności stawiane Emilii przez zmieniających się zwierzchników kościelnych sprawiły, że kilkakrotnie musiała przenosić główny dom zgromadzenia. Osiadła wreszcie pod Marsylią, gdzie serdeczną opiekę zapewnił siostrom założyciel oblatów, biskup de Mazenod. W 1842 r. otrzymała także dla swego zgromadzenia tzw. dekret pochwalny Stolicy Świętej. Zmarła 24 sierpnia 1856 r. założywszy czterdzieści dwa domy zakonne, oddane pracy pedagogicznej lub szpitalnej. Emilię beatyfikował (1939) i kanonizował (1951) Pius XII.