Fabiola

Jest to imię zdrobniałe, utworzone od imienia Fabia istniejącego obok męskiego imienia łacińskiego Fabius (zob. FABIAN).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Fabiola, wł. Fabiola.

Święta, która uświetniła to imię, nie posiada wśród chrześcijańskich niewiast otaczanych czcią współimienniczek. Tytułowa postać z głośnej swego czasu powieści kardynała M. Wisemana jest tworem literackiej fikcji i nie ma z naszą Fabiolą nic wspólnego. Uwypuklono to zresztą w podtytule, który zakreśla ramy czasowe akcji: -Powieść z czasów prześladowania chrześcijan w r. 302-, gdy tymczasem święta, o której mamy mówić, żyła później.

Fabiola, matrona rzymska, wdowa. Wiemy o niej stosunkowo dużo dzięki św. Hieronimowi, który przez czas jakiś był jej kierownikiem duchownym, a potem także biografem i panegirystą. Pochodziła z arystokratycznego rodu rzymskiego Fabii. Wyszła najpierw za mąż za pewnego człowieka, który okazał się na wskroś złym i rozpustnym. Porzuciwszy go rychło, Fabiola zawarła nowy związek cywilny ku niemałemu zgorszeniu chrześcijańskiej społeczności. Ale nie upłynęło wiele czasu, a mężczyźni, z którymi była związana, poumierali. Wtedy podjęła publiczną pokutę i pojednała się z Kościołem. Wiele czasu i mienia poświęcała na praktykowanie chrześcijańskiego miłosierdzia. Wspomagała również niektóre klasztory i rozmaite inicjatywy pobożne. Przy tym wszystkim stała się zapamiętałą czytelniczką Pisma Św. W r. 395 wyruszyła w towarzystwie kapłana Oceanusa do Palestyny, gdzie przez jakiś czas była gościem św. Hieronima. Pod jego kierunkiem wnikała coraz głębiej w znajomość Biblii, gdy jednak Palestyna zatrwożyła się przed grożącym jej najazdem Hunów, wróciła do Rzymu. Wtedy to założyła w Ostii duży szpital-schronisko dla chorych i ubogich pielgrzymów. Sama także trudniła się pielęgnowaniem i opatrywaniem wszelkiej nędzy. Nie porzuciła jednak swych biblijnych zainteresowań. Toteż Hieronim napisał do niej dwa obszerne listy z wyjaśnieniami egzegetycznymi. Umarła w r. 399, pozostawiając Miastu przykład pokuty i miłosierdzia. Na prośbę Oceanusa Hieronim ułożył wówczas mowę, w której nakreślił jej biografię i tłumaczył początkowe błędy. Do Martyrologium Rzymskiego imię jej nie weszło. Mimo to znalazła się w niektórych wykazach świętych i zawsze uważano ją za taką. Pamiątka jej przypada 29 grudnia.