Opowieści Wielkanocne - 'On żyje!' - Maria Magdalena

Wielkanoc to pierwsze i najważniejsze święto dla chrześcijan. Gdyby Pan nie zmartwychwstał, ‘daremna byłaby nasza wiara’, jak powie św. Paweł. Łatwiej jest nam jednak doświadczać i przeżywać krzyż, smutek i łzy, niż radość ‘pustego grobu’.

Gdy wychodziła z Wieczernika było jeszcze ciemno. Głowę owinęła chustą i lekko nią przysłoniła usta, żeby nie czuć chłodu wdychanego powietrza. Na bezchmurnym niebie skrzyły się gwiazdy. Blask księżyca oświetlał jej drogę.

Biegła do grobu. Tam pochowano Jezusa. Miała w oczach sceny Jego męki, odstraszał ją widok poranionego, umęczonego ciała, które w pośpiechu pogrzebano. A ona chciałaby zadbać z całą pieczołowitością o Tego, którego szczerze miłowała.

Raczej wolała myśleć o chwili spotkania z Nim, kiedy ją uzdrowił, uwolnił od dręczących złych duchów.

Jakież było jej zdumienie, kiedy stanęła przed grobem i zobaczyła odsunięty kamień. Co się stało? Gdzie jest Jezus? – pomyślała. Nie umiała poskładać myśli.

Z kołatającym sercem pobiegła z powrotem do Wieczernika, żeby powiedzieć o wszystkim Piotrowi i pozostałym uczniom.

Mario Magdaleno, uwolniona od ‘siedmiu złych duchów’, szczerze umiłowałaś Jezusa i ten poryw serca zaprowadził cię do pustego grobu. Naucz mnie nie tłumić porywów serca.

Co dzisiaj porusza moje serce? Gdzie mnie prowadzą pragnienia? Spróbuję znaleźć przynamniej jedną taką rzecz.