Opowieści wielkanocne to okazja do lepszego przeżycia tego okresu. To zachęta do poszerzenia wyobraźni ducha. Co się wtedy zdarzyło? Jak się stało? Co przeżywali wszyscy uczestnicy tych wydarzeń? Jaki to może mieć związek ze mną? Nie bój się stać się jednym z uczestników tych spotkań ze Zmartwychwstałym.
Uczniowie patrzyli oniemiali na jasną postać, która jednym swoim słowem uciszyła gwar, jaki jeszcze przed chwilą wypełniał Wieczernik.
Niektórym zaczęły się jednak pojawiać w myślach jakieś wątpliwości. Czy to może być Jezus? Drzwi są przecież zaryglowane. Nikt ich nie otwierał. Jak On mógł tutaj wejść? To nie może być żywy człowiek. To się nam musi wydawać. To na pewno duch.
Jezus jednak znał ich wszystkich. Wiedział kim są i co myślą. Wiele razy mogli się o tym przekonać. Dlatego też im powiedział: „To Ja jestem. Nie jestem duchem. Chodźcie i zobaczcie, dotknijcie się mnie”.
Te słowa poruszyły uczniów. Tak często przecież byli blisko Pana i On ich też dotykał.
Ale teraz stali, jak skamieniali. Kilka niewiast podeszło bliżej. Pozostali przyglądali się niepewni i zmieszani.
Zachęta do dotknięcia Jezusa poruszyła wyobraźnię apostołów. Ileż to razy tłumy cisnęły się na nich, dotykały, a nawet omal ich nie stratowały. Teraz jednak lęk i wątpliwości ich paraliżują.
Posłucham zachęty Jezusa: Nie bądź zmieszany! Patrz, dotknij, przekonaj się!
Skomentuj artykuł