Ewangelie na opisy kilku ostatnich dni życia Jezusa poświęcają nieproporcjonalnie dużo miejsca. Natomiast opisy spotkań wielkanocnych zdają się być krótkie i nieliczne. Umysłem jesteśmy skłonni uznać, że czas na 'Alleluja!', ale wciąż bardziej odczuwamy 'Wisi na krzyżu', albo 'Gorzkie żale'. Dajmy jednak pierwszeństwo prawdzie rozumu i wiary.
Słońce coraz wyżej wspinało się na błękitnym niebie. Po nocnej pracy i porannym posiłku, uczniowie poczuli znużenie i senność.
Jezus podszedł do Szymona i odeszli na pewną odległość od pozostałych. Piotr rozglądał się po okolicy. Przed jego oczyma ukazała się Góra Błogosławieństw a dalej jego rodzinne Kafarnaum.
Z entuzjazmem, niemal, mówił Jezusowi: „Tak, Panie, Ty wiesz, że cię kocham”, kiedy On zapytał, czy kocha Go bardziej aniżeli pozostali.
Kiedy jednak Jezus zapytał go o to po raz trzeci, spochmurniał. Zdawało się, że powrócił myślami do dziedzińca arcykapłana i echem w jego uszach się odbijało: „nie znam tego człowieka!”
Ze ściśniętym gardłem, powiedział: ‘Panie, Ty mnie znasz, Ty wiesz o mnie wszystko. Ty wiesz, że Cię kocham’.
Rozgrzeszające Jezusowe: „Paś owce moje!” było jak ciepły promień słońca.
Wielokrotnie doświadczamy swojej słabości, musimy uznać swoje grzechy. Jak ważne jest, aby móc wypowiedzieć swój żal, na nowo przybliżyć się do osób, które kochamy, odnaleźć bliskość z Bogiem.
W chwili ciszy stanę przed Panem, aby prosić o przebaczenie i wyznać Mu swoją miłość.
Skomentuj artykuł