Opowieści wielkanocne - 'On żyje!' - Tomasz

Opowieści ‘On żyje!’ to okazja do lepszego przeżycia Wielkanocy, to zachęta do poszerzenia wyobraźni ducha. Co się wtedy zdarzyło? Jak się stało? Co przeżywali wszyscy uczestnicy tych wydarzeń? Jaki to może mieć związek ze mną? I jak mogę sam przeżyć ten czas, by spotkać Zmartwychwstałego?

Pan zniknął z oczu uczniom równie nagle, jak się pojawił. Przez dobrą chwilę, jednak, wszyscy stali, jak skamieniali, a wtedy nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi.

Otwórzcie, to ja, Tomasz! – odezwał się głos z zewnątrz. Ktoś podbiegł i otworzył drzwi, żeby Didymos mógł wejść do środka.

Rano wychodził przygnębiony i wewnętrznie rozbity. Nie mógł sobie poradzić z burzą emocji. Wracał spokojniejszy.

Zdziwiony spojrzał na wszystkich wokoło, a wtedy oni, przekrzykując się nawzajem, wołali: ‘Jezus żyje, widzieliśmy Pana’.

Tomasz słuchał tego z niedowierzaniem. ‘Jak to żyje, przecież umarł na krzyżu, wszyscy to wiemy’– pomyślał. Spochmurniał na twarzy zły, że go nie było, i przez zaciśnięte usta wycedził: ‘jak nie zobaczę śladów gwoździ na rękach i rany w Jego boku nie uwierzę, to nie może być prawda’.

Tomasz był nazywany Didymos – bliźniak. Bardzo często doświadczamy takiej dwubiegunowości postaw. Chcemy, jak on umierać z Chrystusem, a za chwilę nie wierzymy w Niego. Ważne jednak, by zachować szczerość.

Popatrzę na swoje słowa, deklaracje czy zobowiązania. Wywiązuje się z nich?