Błogosławiona Bronisława, którą Kościół wspomina 1 września należała do szlacheckiej rodziny Odrowążów. Jako 16-latka wstąpiła do klasztoru norbertanek na krakowskim Salwatorze i niedługo potem została w nim przełożoną. Miała dobry zmysł organizacyjny. Jan Paweł II przyznał kiedyś, że bł. Bronisława należała do jego ulubionych świętych krakowskich. Żyła duchowością pasyjną. Była wielką czcicielką Męki Pańskiej.
Urodziła się w Kamieniu Śląskim na Opolszczyźnie około roku 1200. Pochodziła ze szlacheckiej i zamożnej rodziny Odrowążów. Jej kuzynami byli św. Jacek i błogosławiony Czesław, pierwsi polscy dominikanie. Jej stryjem był Iwon Odrowąż, późniejszy biskup krakowski.
Bronisława była najstarsza spośród licznego rodzeństwa. Jak na tamte czasy, miała staranne wychowanie. Uczyła się czytania i pisania, prac domowych, ziołolecznictwa i ogrodnictwa. Otrzymała też staranne wychowanie religijne.
Modlitwa Jana Pawła II o powołania kapłańskie i zakonne
Mając 16 lat zdecydowała się wstąpić do klasztoru sióstr norbertanek na krakowskim Zwierzyńcu. Klasztor był nowy, niedawno założony, ale bardzo prężny i mający znaczny wpływ na otoczenie. Siostry prowadziły surowy tryb życia. Dużo pościły. W duchu pokuty brewiarz odmawiały na stojąco. Mieszkały w nieogrzewanych celach. Bronisława została przełożoną, kiedy miała zaledwie dwadzieścia kilka lat. W klasztorze przebywało wtedy kilkaset sióstr. Młoda przeorysza wykazała się w tych okolicznościach bardzo dobrym zmysłem organizacyjnym.
Siostry wiele się modliły. Miały szczególne nabożeństwo do Matki Bożej. Biografowie wskazują, że Bronisława, zachęcona przez swego kuzyna, św. Jacka, wprowadziła do zbioru codziennych modlitw dla sióstr odmawianie różańca świętego, co było nowością w tamtych czasach. Promowała nie tylko modlitwę w chórze, ale ceniła też modlitwę indywidualną. Miała wielkie nabożeństwo do Męki Pańskiej. Wiele czasu poświęcała na modlitwę osobistą, najczęściej w samotni na wzgórzu Sikornik, nieopodal klasztoru. Tam też przeżyła mistyczne doświadczenie. Miała wizję Chrystusa, który jej powiedział: „Bronisławo, krzyż Mój jest twoim, lecz i chwała Moja twoja będzie”.
Małopolska w pierwszej połowie XIII w. była terenem wielu burzliwych wydarzeń historycznych. Książę Konrad Mazowiecki toczył walki o Kraków z księciem Henrykiem Brodatym. Ich wojska na przemian zajmowały budynki klasztorne, a wtedy siostry musiały szukać schronienia w pobliskich lasach.
Klasztor na Salwatorze w Krakowie ucierpiał też znacznie podczas najazdów tatarskich, szczególnie tym z roku 1241. Najeźdźcy splądrowali go i spalili. Siostry musiały szukać schronienia w pobliskich lasach. Z tym wiąże się też legenda, że zakonnice osaczane przez Tatarów schroniły się wśród wapiennych skał na Sowińcu. Wtedy siostry uklękły do modlitwy i… zapadły się pod ziemię. Miejsce to do dzisiaj nazywane jest Panieńskimi Skałami.
Modlitwa Jana Pawła II o nadzieję w trudnych czasach
W 1257 roku Bronisława miała wizję Matki Bożej, która wprowadzała św. Jacka do nieba. Bronisława zmarła 29 sierpnia 1259 roku w swojej pustelni na Sikorniku. Tam też została początkowo pochowana, gdyż kościół i klasztor były jeszcze zniszczone po najeździe tatarskim.
Po remoncie kościoła jej doczesne szczątki zostały przeniesione i umieszczone na jego wschodniej ścianie, a następnie zamurowane, gdyż obawiano się zbezczeszczenia ich przy następnych najazdach. Choć Bronisława został otoczona kultem niemal natychmiast po śmierci to dopiero w 1604 roku odkryto zamurowane relikwie, a w XIX wieku rozpoczęto proces beatyfikacyjny. Beatyfikował ją w 1839 roku papież Grzegorz XVI.
Wstawiennictwu bł. Bronisławy przypisywane jest uchronienie mieszkańców Zwierzyńca od zarazy, która przy różnych okazjach nawiedzała Kraków. W ikonografii błogosławiona ukazywana jest w białym habicie, często klęcząca przed Chrystusem trzymającym krzyż. Jej atrybutem jest lilia. Proces kanonizacyjny rozpoczęto w roku 2002.
Skomentuj artykuł