Wytyczał nowe trendy apostolatu społecznego – św. Leonard Murialdo
Mimo młodzieńczego kryzysu wiary, wspominany 30 marca św. Leonard Murialdo, odnalazł swoją drogę, swoje powołanie i konsekwentnie go realizował. Podejmował wiele inicjatyw, które odpowiadały na wyzwania epoki, ale też wytyczał nowe trendy i nowe perspektywy dla obecności katolików w przestrzeni społecznej.
Urodził się w 1828 roku w Turynie. Pochodził ze szlacheckiej rodziny. Miał ośmioro rodzeństwa, siedem sióstr i brata. Kiedy miał osiem lat, wysłano go do szkoły Księży Pijarów w Savonie. Mieszkał tam w internacie. Gdy miał 16 lat przeżył głęboki kryzys egzystencjalny i duchowy. Powrócił do Turynu i tu kontynuował naukę.
Św. Leonard Murialdo i Józef Cottolengo
Po kilku miesiącach i po odbyciu spowiedzi z całego życia odkrył – jak sam wspomina – bezmiar Bożego miłosierdzia. Wtedy też podjął decyzję, że w odpowiedzi na miłość Boga, sam odpowie miłością i zostanie kapłanem.
Wspominając po latach ten młodzieńczy kryzys, pisał: „I oto dobry Bóg zechciał, by Jego dobroć i wielkoduszność jeszcze raz zajaśniały w całkiem niezwykły sposób. Nie tylko obdarzył mnie na nowo swoją przyjaźnią, ale podsunął mi wybór, świadczący o szczególnym umiłowaniu: powołał mnie do kapłaństwa, i to po upływie zaledwie kilku miesięcy od mojego powrotu do Niego”.
Modlitwa do św. Józefa za małżeństwa, które nie mogą mieć dzieci
W 1845 roku rozpoczął studia filozoficzne w kolegium św. Franciszka a Paulo, potem zaczął studiować teologię i w 1850 roku uzyskał doktorat z teologii. W 1851 roku przyjął święcenia kapłańskie. Swoją posługę duszpasterską zaczął od pracy na peryferiach Turynu, zaniedbanych religijnie i materialnie.
Angażował się w działalność duszpasterską, ale też społeczną i charytatywną. Odwiedzał szpitale, więzienia i domy poprawcze. Promował ideę budowy nowych kościołów, których w robotniczych dzielnicach Turynu bardzo brakowało. Organizował pomoc dla opuszczonych i ubogich.
Ks. Leonard czuł konieczność zaangażowania się w ruchy społeczne, w katolickie związki zawodowe, jakie pojawiały się wtedy w Europie. Wybrał się do Niemiec, Francji i Anglii, aby na miejscu przyjrzeć się tym nowym perspektywom. Po powrocie do Turynu w listopadzie 1866 roku przejmuje kierownictwo „Kolegium Rzemiosł”. W marcu 1867 roku zakłada „Stowarzyszenie św. Józefa” dla nauczycieli, instruktorów i mistrzów rzemieślniczych. W 1869 roku zwraca się do zarządu firmy Lanza – Sella, aby wypracować jakieś normy prawne dotyczące zatrudniania dzieci i kobiet. W czerwcu 1871 roku zakłada „Unię Robotników Katolickich”.
Modlitwa ojca do św. Józefa o nawrócenie swoich dzieci
19 marca 1873 roku, w uroczystość patronalną, zakłada „Zgromadzenie św. Józefa” (józefitów). Jego misją jest wychowanie i wszechstronne kształcenie ubogiej i potrzebującej młodzieży.
W 1876 roku zaczął wydawanie dziennika „Głos robotnika”. Jest to pierwszy dziennik katolicki dla robotników. W tym samym roku otwiera biuro pośrednictwa pracy dla tych, którzy stracili zatrudnienie. W 1878 roku rusza z inicjatywą „Dom – Rodzina”, ukierunkowaną na młodych robotników.
Ludzi pracy polecam opiece św. Józefa
Św. Leonard podejmował wiele inicjatyw, które odpowiadały na wyzwania epoki, ale też wytyczał nowe trendy i nowe perspektywy dla obecności katolików w przestrzeni społecznej. Miał świadomość, że bycie księdzem jest dla niego pewnym ograniczeniem w pracy społecznej. Dlatego w jednej z konferencji mówił, że „człowiek świecki, o jakimkolwiek statusie społecznym, może być dzisiaj nie gorszym apostołem od kapłana, a nawet, w niektórych środowiskach, znacznie lepszym”. Św. Leonard zmarł w 1900 roku, mając 72 lata. Beatyfikował go i kanonizował papież Paweł VI.
Skomentuj artykuł