Hieronim Emiliani żył w jednym z trudniejszych okresów historii Kościoła. Papiestwo było w kryzysie. Wybuchła Reformacja. Odkryto Amerykę i ‘stary porządek świata’ odchodził w przeszłość. Z drugiej strony był to też czas odnowy, reformy Kościoła. Pojawiły się nowe prądy duchowe, nowi święci, którzy wytyczali nowe szlaki życia wspólnoty chrześcijańskiej. Takim był między innymi wspominany w liturgii 8 lutego św. Hieronim, który sam powiedział, że chciałby „przydać życiu tej świętości, która była charakterystyczna dla czasów apostolskich”.
Hieronim Emiliani, albo Miani, urodził się w Wenecji w 1486 roku, jako najmłodszy z czterech synów Angela i Eleonory Morosini. Pochodził ze szlacheckiej, choć podupadłej i raczej ubogiej rodziny. Nie wiemy wiele o jego dzieciństwie. Gdy miał 10 lat, z nieznanych bliżej powodów jego ojciec się powiesił, co było wielką tragedią dla chłopca.
Imiona świętych - Hieronim
Hieronim był młodzieńcem o miłym wyglądzie, ciemnowłosym i o smagłej cerze. Z natury był radosny, choć skryty. Nie był wysoki, ale dobrze zbudowany. Był łagodny i dobrze wychowany, choć czasami dawał się ponieść napadom gniewu.
W 1509 roku rozpoczął służbę wojskową. Na początku roku 1511 zastąpił swojego najstarszego brata jako dowódca obrony fortecy Castelnuovo di Quero. Pod koniec sierpnia tego roku, po zaledwie jednym dniu walk z przeważającymi wojskami francuskimi, musiał poddać miasto, został aresztowany i wtrącony do lochu.
Modlitwa św. Rity dla tych, którzy nie mogą mieć dzieci
Zakuto w kajdany jego stopy i ręce, a obrożę na szyi grubym łańcuchem przytwierdzono do wielkiej marmurowej kolumny. Te dni uwięzienia i samotności, skłoniły go do modlitwy i przybliżyły do Boga.
Po miesiącu uwięzienia w cudowny sposób został uwolniony. Nie wiemy, co się stało. Hieronim nie opowiadał o tym dokładnie, ale zawsze przypisywał to uwolnienie z więzienia cudownej interwencji Matki Bożej. Stało się to 27 września 1511 roku. Hieronim uciekł do Treviso, i tam przed cudownym wizerunkiem w kościele Matki Bożej Większej, złożył swoje kajdany i postanowił zmienić swoje życie.
Po zakończeniu wojny, w 1516 roku, wrócił do Quero, został zarządcą miasteczka i pełnił tę funkcję przez 11 lat, po czym wrócił do Wenecji.
W 1528 roku Italię nawiedziła klęska głodu. Zginęły wtedy tysiące osób. Na dodatek rozprzestrzeniała się też choroba dżumy. Hieronim włączył się osobiście w pomoc potrzebującym. Zaraził się też dżumą i przygotowywał się już na śmierć, ale niespodziewanie powrócił do zdrowia.
Trzy modlitwy dziękczynne
W 1531 roku opuszcza dom rodzinny i w wynajętym parterze domu w San Rocco organizuje pierwszy w historii sierociniec dla trzydziestki bezdomnych chłopców. Potem organizuje dla nich szkołę. Nie tylko uczy ich podstawowych rzeczy i wychowuje po chrześcijańsku, ale też chce ich nauczyć zawodu, by mogli sami zarobić na chleb. Dla niego podstawowe zasady pedagogiczne to: „modlitwa, miłosierdzie i praca”, aktywność i odpowiedzialność, aby każdy mógł brać swój los we własne ręce.
Do pomocy w pracy apostolskiej zakłada w Somasca, w 1534 roku, nowe zgromadzenie zakonne: Towarzystwo Sług Ubogich. Św. Hieronim założył wiele dzieł miłosierdzia. Budował szpitale i domy opieki. Powstała także żeńska gałąź zgromadzenia.
Działalność charytatywna wymaga czegoś więcej
Hieronim zmarł 8 lutego 1537 roku jako ofiara epidemii. Beatyfikował go Benedykt XIV a kanonizował w 1767 Klemens XIII. Jest patronem sierot i opuszczonej młodzieży.
Skomentuj artykuł