On chciał ustalić wspólną datę Wielkanocy dla chrześcijan – św. Wiktor I
W czasach pontyfikatu papieża Wiktora I, pod koniec II wieku, Kościół cieszył się względnym spokojem. Kilkanaście lat za cesarza Kommodusa, od 180 do 192, sprawiło że wspólnota chrześcijańska umocniła się i rozrosła. Także późniejszy cesarz, Septymiusz Sewer, dał wytchnienie chrześcijanom, przez co wspólnota wierzących mogła spokojnie się rozwijać. Kościół obchodzi 28 lipca wspomnienie liturgiczne papieża św. Wiktora I.
Wiktor był synem Feliksa i według jednych badaczy pochodził z Afryki Prokonsularnej, według innych z południowej Italii. Biskupem Rzymu został w roku 189, jako czternasty papież, wybrany po św. Eleuteriuszu. Jego ‘językiem ojczystym’ była łacina. Był pierwszym papieżem mówiącym po łacinie i od niego zaczyna się proces tak zwanej latynizacji Kościoła. Język łaciński jest wprowadzany do liturgii i oficjalnych dokumentów Kościoła.
Imiona świętych - Wiktor
Lata spokoju i pozytywne nastawienie dworu cesarskiego i samego Kommodusa do chrześcijan przypisywane są pewnej kobiecie, imieniem Marcja. Miała ona być wychowana przez jakiegoś kapłana, imieniem Hiacynt. Może też sama była chrześcijanką. Ona poprosiła papieża Wiktora, aby przygotował listę chrześcijan, którzy zostali skazani na niewolniczą pracę w kopalniach na Sardynii. Kiedy Wiktor I przekazał jej tę listę, ona wyjednała u cesarza dekret amnestii. Wśród uwolnionych był między innymi przyszły papież Kalikst I.
Modlitwa Jana Pawła II o nadzieję w trudnych czasach
Najważniejszym bodaj problemem, z jakim zmierzył się Wiktor I, była data obchodów Wielkanocy. W Kościele funkcjonowały wtedy przynajmniej dwie tradycje. Niektóre Kościoły Azji Mniejszej obchodziły Wielkanoc 14 dnia miesiąca Nissan, zgodnie z żydowską Paschą. Inne natomiast obchodziły ją w niedzielę. Kiedy zatem w samym Rzymie pojawiły się wspólnoty z Azji, które chciały obchodzić Wielkanoc zgodnie ze swoją tradycją, Papież postanowił ustalić wspólną datę dla całego chrześcijaństwa. Zwołał synod w Rzymie i jest to pierwszy synod rzymski, jaki jest nam znany. Wysłał listy z zapytaniem o praktykę obchodów Wielkanocy do biskupów ze wszystkich zakątków cesarstwa. Bardziej powszechna okazała się praktyka obchodzenia Wielkanocy w niedzielę. Wtedy to Wiktor I zdecydował o tym, że Wielkanoc będzie obchodzona w całym Kościele w niedzielę. Napisał zatem do biskupa Efezu Polikratesa, aby kościoły Azji Mniejszej zrezygnowały ze swojej praktyki i przyjęły powszechniejszą praktykę Kościoła. Wiktor I zagroził im nawet ekskomuniką, jeśli się nie podporządkują.
Dziesięcioletni pontyfikat Wiktora I, choć spokojny i pokojowy w relacjach do cesarstwa, pełen był kontrowersji i napięć doktrynalnych pomiędzy różnymi odłamami chrześcijaństwa.
Ulubiona modlitwa papieża Franciszka. Modli się nią codziennie od wielu lat
Papież zdecydowanie sprzeciwił się nauczaniu gnostyka Floryna. Był on kapłanem, który przybył do Rzymu z Azji Mniejszej. Wiktor I potępił jego nauczanie, pozbawił go urzędu i usunął z Kościoła.
Podobnie wystąpił przeciwko Teodatowi, handlarzowi skórą, który głosił, że Chrystus był tylko człowiekiem, który otrzymał szczególne łaski Ducha Świętego podczas chrztu w Jordanie. Wiktor I potępił jego naukę i wykluczył go z Kościoła.
Zobacz kto świętuje imieniny 28 lipca
Wiktor I sprawował swój urząd w poczuciu, że jest głową całego chrześcijaństwa. W czasie jego pontyfikatu znacznie się umocnił autorytet biskupa Rzymu. Wzrosła też świadomość i znaczenie sukcesji apostolskiej, bowiem Ireneusz z Lyonu sporządził spis papieży, począwszy od św. Piotra. Pisma, jakie Wiktor I pozostawił, nie przetrwały do naszych czasów. Umarł w roku 199, ale nie wiemy, jaką śmiercią zakończył życie.
Skomentuj artykuł