Kalikst
Jest to imię wywodzące się z języka greckiego, od stopnia najwyższego przymiotnika kalós, --, -ón 'piękny, dobry' (forma kállistos 'bardzo dobry, bardzo piękny'). W łacinie imię to występuje w formach Callistus lub Callixtus. Było to częste imię niewolników.
W Polsce imię to poświadczone jest w formie łacińskiej: Kalixtus (1265) i Calixtus (ze Stargardu; 1468, 1477). Dziś jest to imię rzadko występujące.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Callistus, Callixtus, fr. Calixte, hiszp. Calixto, niem. Calixtus, ros. Kallist, wł. Calisto.
Hagiografowie doliczyli się ośmiu świętych tego imienia. Dziś wiadomo, że istnienie niektórych z nich jest wątpliwe i że wśród wspomnień Kalikstów występują również tzw. zdwojenia (dédoublements) - zjawisko w kulcie dawnych świętych dość częste. Tu poprzestaniemy na przedstawieniu trzech.
Kalikst I, papież. Wiemy o nim dość dużo dzięki Philosophoumena św. Hipolita, jego zdecydowanego przeciwnika. Był niewolnikiem u niejakiego Karpofora. Zarządzając finansami swego pana, popadł w niemałe kłopoty, kiedy zaś następnie zakłócił nabożeństwo w synagodze żydowskiej, zesłano go do kopalń na Sardynii. Wraz z innymi wyznawcami, których tam spotkał, został stamtąd zwolniony i osiadł w Antium. Papież Zefiryn wezwał go do Rzymu i wprowadził w poczet kleru. Zostawszy diakonem, zarządzał cmentarzem, który znacznie powiększył i który później nosił jego imię. Po śmierci Zefiryna został wybrany na jego miejsce (217) wbrew opinii niektórych członków Kościoła rzymskiego, którzy pod wodzą Hipolita utworzyli frakcję schizmatycką, żywotną aż do r. 235. Pontyfikat Kaliksta I trwał pięć lat, ale wypełniony był szeregiem poważnych wydarzeń. Kalikst, działając zresztą pojednawczo, potępił sabelianizm i monarchianizm (błędy dotyczące Trójcy Świętej). W moralności i dyscyplinie kościelnej okazał daleko idącą łagodność, która ściągnęła na niego zarzuty o laksyzm. Naraził się także przeciwnikom, tolerując związki małżeńskie zawierane wbrew prawu państwowemu między ludźmi stanu wolnego a niewolnikami. Sądzili niektórzy, że Kaliksta miał na myśli Tertulian, gdy atakował namiętnie podobne, zdaniem jego laksystyczne błędy. Jest jednak bardziej prawdopodobne, iż Tertulian zwalczał postępowanie jakiegoś biskupa Kartaginy, który pod tym względem zbliżał się postępowaniem do papieża. Kalikst zmarł 14 października 222 lub 223 r. W IV stuleciu nazywano go męczennikiem. Nie wydaje się jednak, aby zginął jako ofiara jakiegoś krwawego prześladowania, bo w tym czasie takiego nie było. Wolno sądzić, iż śmierć poniósł w czasie jakichś zamieszek wywołanych samorzutnie przez pogan. Późniejsze Akta jego męczeństwa utrzymywały, iż wrzucono go do studni, jednak przekaz ten nie posiada wartości historycznej.
Kalikst, męczennik z Samary. Wywodził się z rodu Melissenoi, który w cesarstwie bizantyńskim odgrywał znaczną rolę. Sam też zajmował poważne stanowiska w państwie. Potem mianowano go zarządcą wojskowym w dystrykcie Koloneia, w Armenii. Miał tam do czynienia z sektą paulicjan. Oni to zdradzili go, a potem wydali Karbeasowi, banicie ściganemu przez władze cesarskie. Gdy ten ostatni przeszedł na stronę Arabów, Kalikst znalazł się w ręku prześladowców wiary. Zawieziono go do Samary, gdzie spotkał się z wyznawcami uwięzionymi w Amorium (Ergankale). Razem z nimi poniósł śmierć przez ścięcie u brzegów Tygrysu. Stało się to w dniu 6 marca 845 r. W tym też dniu wspomina ich Kościół grecki.
Kalikst Caravario. Urodził się 8 stycznia 1903 r. w Cuorgné Canavese, w rodzinie skromnego robotnika. Gdy miał lat pięć, rodzice przenieśli się do pobliskiego Turynu. Tam też uczęszczał do salezjańskiego kolegium Św. Jana Ewangelisty. Do zgromadzenia wstąpił w r. 1918. W sześć lat później wyruszył na misje do Chin. Pierwszym miejscem jego pobytu na Dalekim Wschodzie był Szanghaj oraz wyspa Timor. W r. 1929 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Alojzego Versiglia (1873-1930), z którym miał zginąć i doczekać się chwały beatyfikacji. Jako kapłan pracował w Linchow, gdzie dawał dowody nieprzeciętnej gorliwości. W r. 1930, gdy po wizytacji biskupiej towarzyszył wspomnianemu w drodze powrotnej, napadli ich piraci-komuniści, którzy też w dniu 25 lutego w okrutny sposób ich zamordowali. Beatyfikacji dokonał w r. 1983 Jan Paweł II. U salezjanów czci się ich jako protomartyres zgromadzenia.