Tyle tam niemodnych frazesów, źle skonstruowanych zasad, które nie pasują do naszego wyobrażenia o świecie. I skoro tak już jest, to może odpuśćmy sobie życie wiarą, nauką Kościoła – myśli wielu.

Przestrzeń wirtualna to również przestrzeń realna, to część przestrzeni w jakiej żyjemy – nie ma dwóch światów (realny i wirtualny). Jest jeden świat, choć na różne sposoby przeżywany i wyrażany.

Nie można przecież klęczeć cały dzień ani odciąć się od rodziny, by adorować Najświętszy Sakrament. To niemożliwe w życiu świeckim.

Tak niewiele o nim wiemy, a z tych szczątkowych informacji, które podają nam ewangelie wyłania się obraz człowieka zupełnie nieciekawego i niezaangażowanego.

Klerykalizm jest czymś po pierwsze absurdalnym, po drugie nieewangelicznym i sprzecznym z istotą Kościoła, po trzecie prowadzącym do poważnych nadużyć. To, że ta pułapka jest dziś zdiagnozowana, nazwana i dostrzegana nawet na najwyższych szczeblach kościelnej instytucji (o złu klerykalizmu mówi papież Franciszek), napawa jakąś nadzieją.

„Nie mam ochoty wstać z łóżka” – słyszę w słuchawce telefonu. „Nic mi się nie chce” – bardzo cicho wyznaje ktoś mimochodem podczas rozmowy w cztery oczy. Spotykam ich coraz więcej. Mówią wprost o dolegliwościach lub wysyłają rozpaczliwe sygnały.

Trzeba gonić. Trzeba zarabiać pieniądze, żeby utrzymać rodzinę. Trzeba skończyć wreszcie urządzać ten dom. Znaleźć pracę. Pracować nocami. I tak (być może bywa tak, że nie ma innej możliwości, ale czy na pewno?), i nie (naprawdę tak chcę żyć?).

Jakiś tydzień temu poczułam, że chcę być szczególnie dobra dla siebie w tych najbliższych dniach. Chciałam się utulić. Trochę tak po prostu. A trochę wiedząc, że zbliża się rocznica śmierci MNM. Balansowałam pomiędzy tuleniem się a uciekaniem od trudnych uczuć, wspomnień, obrazów. Przez pierwsze dni szło mi naprawdę dobrze. Im bliżej rocznicy, tym bardziej uciekałam w rzeczy, zamiast utulić się nimi.

Nie jest to tekst o tym, czy się szczepić czy nie. Nie będę się na ten temat wypowiadał, ale uważam że decyzji o szczepieniu nie można podjąć w oparciu o jakieś niesprawdzone prywatne objawienia. To nie tędy droga. Decydujemy w oparciu o wiedzę naukową.

Gdybyśmy mieli pokazać swoje "dowody tożsamości" jako chrześcijanie, co powiedziałyby o nas?

Z pokorą jest jeden problem. Łatwiej wymaga się jej od innych niż od siebie. Szczególnie gdy musimy zmierzyć się z własnymi brakami. O czym łatwo można się przekonać, patrząc na trzy stopnie pokory.

Józef z Arymatei i Maria Magdalena proszą o ciało Jezusa. My dziś też mamy Ciało Jezusa i możemy o nie prosić. Czy prosimy? Pandemia utrudniła wielu osobom dostęp do Eucharystii. Przez pewien czas dużo mówiło się o Komunii duchowej. Owszem, może ona udzielić tych samych łask, co Komunia sakramentalna. Ale czym jest Komunia duchowa, jeśli nie pragnieniem zjednoczenia z Chrystusem, pragnieniem przyjęcia Komunii sakramentalnej?

W tegoroczną noc Zmartwychwstania, w trakcie Wigilii Paschalnej, szczególnie mocno dotarły do mnie te słowa.

Co kilka dni dostaję kolejną wiadomość od rodzica, że dziecka nie będzie na zajęciach, bo dostało depresji. Bóle i zawroty głowy, problemy ze snem, załamania nerwowe, stany lękowe… Zawsze wtedy odpisuję rodzicom, że z mojej strony nie ma problemu, a jeśli mógłbym w czymś pomóc, to jestem do dyspozycji. Sprawdziany, kartkówki – to może poczekać, a i statut szkolny daje możliwość innej formy zaliczenia materiału.

Gubią prawdziwe znaczenie tego słowa. Nie rozumieją, co kryje się pod tym oklepanym, szeroko promowanym ideałem. Odrzucają możliwość kochania, bo boją się ran odrzucenia, niezaakceptowania, złamanych obietnic i odejść ludzi. Tych nieustannie pojawiających się w sercach dziur, na które człowiek nie wynalazł żadnego lekarstwa.

Łatwo jest skupić się na święceniu pokarmów, jajeczkach, baranku, kurczaczkach i innych zajączkach. To wszystko jest dobre, daje radość, zbliża. Tylko nie możemy na tym poprzestać.

Gdyby jedynym powodem bycia w Kościele mieli być księża, już dawno nie byłoby mnie w Kościele Katolickim. Co jest dla mnie zatem prawdziwym powodem?

Bardzo chciałbym, aby polscy hierarchowie spotykali się z młodymi ludźmi, którzy mają w sobie mnóstwo wątpliwości do tego, czy być w Kościele. Aby ich wysłuchali.

Kiedy trzeba pójść na kompromis? Czy zawsze warto to robić? Przeczytajcie.

Nie rozumiem, dlaczego tak niepoważnie podchodzimy do sakramentu bierzmowania w praktyce duszpasterskiej. Przepraszam, jeśli w tej chwili czytają to ci księża, liderzy, katecheci, którzy postępują inaczej. Wiem, że tacy są. Ogólnie odbieram jednak przygotowanie do bierzmowania jako porażkę.

{{ article.description }}