Sławny rozumem patron myśliwych – św. Hubert

Hubert pochodził z królewskiego rodu Merowingów. Był rozmiłowany w polowaniach. Prowadził swobodne, a nawet hulaszcze życie. Po wizji białego jelenia, w którego porożu jaśniał krzyż, nawrócił się i potem, jako biskup, gorliwie szerzył chrześcijaństwo. Jego kult jako patrona myśliwych był kiedyś bardzo popularny w wielu krajach Europy. 3 listopada Kościół wspomina św. Huberta. To starogermańskie imię oznacza ‘sławny rozumem’.

Nie mamy zbyt wielu danych historycznych na jego temat. Urodził się około roku 655 we Francji. Był prawdopodobnie potomkiem królewskiego rodu Merowingów. Jako młody człowiek prowadził swobodne życie. Uwielbiał polowania.

W roku 682 miał poślubić księżniczkę Floribanne z Leuven. Miał z nią syna Floriberta. Nie zrezygnował z chęci swobodnego życia nawet po nagłej śmierci żony.

Kto dzisiaj obchodzi imieniny? - sprawdź

Pewnego razu, a miało to być w Wielki Piątek roku 695, w czasie polowania, Hubert ujrzał białego jelenia – byka, w którego porożu jaśniał krzyż Chrystusa. Przestraszony Hubert usłyszał głos samego Chrystusa, który go wzywał, aby porzucił pogaństwo, by zrezygnował z krwawych łowów, przestał oddawać się uciechom światowym i oddał się na służbę Bogu.

Poruszony tym doświadczeniem, Hubert nawrócił się, porzucił dwór królewski, syna powierzył opiece swojego brata, a resztę majątku rozdał ubogim. Potem udał się do Maastricht, do biskupa Lamberta i stał się jego uczniem. Miał ponoć spędzić siedem lat w Puszczy Ardeńskiej, gdzie żył jak pustelnik. Krótko po roku 700 przyjął święcenia kapłańskie i za radą biskupa udał się do Rzymu.

Modlitwy za bliskich zmarłych

Biskup Lambert zginął śmiercią męczeńską niedługo potem. Jego następcą po kilku latach został właśnie Hubert. Sakry biskupiej udzielił mu sam papież.

Leśny pejzaż ze św. Hubertem - Alexander Keirincx, Public domain, via Wikimedia CommonsDiecezja, jaką przejął Hubert była prawie pogańska. Gorliwie jednak zabrał się do chrystianizacji tych terenów. Odwiedzał miasta i wioski. Na wszelkie sposoby starał się zjednać do wiary w Chrystusa mieszkańców Brabancji i Ardenów. Dużo pościł i zasłynął układaniem pięknych modlitw. Swoje dochody biskupie rozdawał ubogim. Około roku 717 Hubert przeniósł stolicę biskupią do Liege, a trzy lata później przeniósł tam też relikwie świętego męczennika Lamberta. Zmarł 30 maja 727 roku. Pochowano go w katedrze w Liege.

Po 16 latach odkryto jego grób i okazało się, że ani ciało, ani szaty nie uległy rozkładowi, a nawet, jak przekazują podania historyczne, rozeszła się miła woń. Wówczas relikwie przeniesiono 3 listopada 743 roku do kościoła św. Piotra i Pawła. Na pamiątkę tego przeniesienia relikwii właśnie na ten dzień wyznaczono liturgiczne wspomnienie św. Huberta. Część relikwii przeniesiono do Andage, dzisiaj nazywana imieniem świętego.

Litania za zmarłych

Św. Hubert jest czczony jako patron myśliwych, leśników, strzelców, sportowców, kuśnierzy i jeźdźców. Przyzywany jest też jako orędownik lunatyków i chorych na epilepsję, a nawet jako orędownik w wypadku wścieklizny psów.

W ikonografii św. Hubert ukazywany jest zwykle w scenie polowania, kiedy objawia mu się jeleń z krzyżem między tykami poroża. Jeleń byk (często albinos) z błyszczącym krzyżem w porożu jest także jego ikonograficznym atrybutem.

Dbajcie o piękno przyrody i piękno ducha

Jeleń z hubertowej wizji jako symbol wiary był już znany chrześcijaństwu wcześniej. W Pieśni nad Pieśniami oblubieniec podobny ‘jeleniowi’ jest zapowiedzią przyjścia Chrystusa. W psalmie jeleń-łania, która ‘pragnie wody ze strumieni’ symbolizuje duszę ludzką pragnącą oczyszczenia z grzechów. Znak jelenia u wodopoju jako symbol duszy ludzkiej dostępującej łaski sakramentu Chrztu, pojawia się w wielu baptysteriach i na chrzcielnicach. Kult św. Huberta jako patrona myśliwych, bardzo żywy w ostatnich wiekach, dzisiaj nieco przygasł.