Niezmordowany głosiciel ewangelii – św. Dominik Guzman OP

Kościół wspomina w liturgii św. Dominika Guzmana 8 sierpnia. „Był wzrostu średniego, szczupłej budowy ciała, twarzy pięknej i lekko zarumienionej, włosy i broda rudawe, piękne oczy. Z jego czoła i rzęs promieniował jakiś rodzaj blasku… Miał smukłe i piękne dłonie, silny i piękny głos”. Założył Zakon Kaznodziejski, potocznie zwany dominikanie.

Kiedy się modlił, „siedząc cicho otwierał przed sobą jakąś książkę i, wpierw przeżegnawszy się, czytał… I jakby prowadził dysputę z przyjacielem, raz przybierał postać zniecierpliwionego kręcąc energicznie głową, potem jakby cicho słuchał i bił się w piersi. I znów widziałeś go dyskutującego i zmagającego się i śmiejącego się i płaczącego – wszystko naraz”.

Imiona świętych - Dominik

Imię Dominik pochodzi od łacińskiego słowa dominicus, co znaczy Pański, należący do Pana. Nie było wtedy jeszcze zbyt popularne. Rozpowszechniło się później.

Dominik pochodził ze znamienitego rodu kastylijskiego. Urodził się około roku 1170 w Caleruega, w północnej Hiszpanii. Miał bardzo pobożną rodzinę, ojca Feliksa Guzmana oraz matkę, bł. Joannę z Azy. Miał też dwóch braci: bł. Manesa, dominikanina oraz Antoniego, który został księdzem diecezjalnym.

Modlitwa do św. Józefa o siły do pracy

Dominik nauki pobierał najpierw w domu rodzinnym. Gdy miał czternaście lat, rozpoczął naukę w Palencji, potem też w Salamance. Studiował sztuki wyzwolone, a potem teologię. W 1196 roku przyjął święcenia kapłańskie i w krótkim czasie został mianowany kanonikiem katedry w Osmie.

Król Kastylii, Alfons IX, w 1203 roku wysłał biskupa Osmy Diego d’Azevedo z misją dyplomatyczną do Niemiec i Danii. Dominik, który był przyjacielem biskupa, towarzyszył mu w podróży. Przemierzając Francję, natknęli się na poważne napięcia społeczne wywołane herezjami albigensów, waldensów i katarów. W trakcie tej misji dotarli nawet w okolice Szczecina, na polskie Pomorze. Byli po drodze świadkami najazdu na Turyngię węgierskich Kumanów, którzy byli poganami.

Św. Dominik Guzman OP - Claudio Coello, Public domain, via Wikimedia CommonsTa misja wywarła na Dominiki wielkie wrażenie. Postanowił udać się do Rzymu, żeby prosić papieża o zgodę na prowadzenie misji ewangelizacyjnej wśród Kumanów. Innocenty III nie wyraził na to zgody, ale wysłał Dominika do Francji i tam walczył z herezjami. Dominik wędrował pieszo z miejsca na miejsce i ewangelizował. Prostował błędy i wyjaśniał autentyczną naukę Jezusa. Chciał żyć i działać, jak Jezus, w prostocie i ubóstwie. Dla bardziej przekonującego świadectwa zrezygnował z posiadania rzeczy na własność, żył z jałmużny.

W 1207 roku do Dominika dołączyło 11 cystersów, którzy chcieli wieść podobny tryb życia apostolskiego. Niektórzy z grupy naśladowców złożyli w 1215 roku przed św. Dominikiem śluby. W ten sposób dali początek Zakonowi Kaznodziejskiemu, dominikanom. Ich misja było głoszenie słowa Bożego i troska o zbawienie dusz. Na początku dominikanie przyjęli regułę św. Augustyna i konstytucje norbertanów. Po kilku latach zmienili je na kapitule w Bolonii na Ustawy Braci Kaznodziejów. Papież Honoriusz III w 1216 roku zatwierdził nowy zakon.

Modlitwa oddania się Duchowi Świętemu

Dominikanie szybko rozprzestrzenili się po całej Europie. Z rąk samego św. Dominika przyjęli habity zakonne św. Jacek Odrowąż i bł. Czesław Odrowąż, jego pierwsi polscy naśladowcy.

Dominik prowadził surowe życie, wypełnione pokutą. Pieszo wędrował po Europie. Nauczał, głosił Ewangelię, organizował wykłady z teologii. Na łożu śmierci napominał swoich współbraci, by „mieli miłość, strzegli pokory i nie odstępowali od ubóstwa”. Zmarł 6 sierpnia 1221 roku w Bolonii. Tam też został pochowany.

Kto obchodzi imieniny 8 sierpnia? - sprawdź

Kanonizował go Grzegorz IX w 1234 roku. W ikonografii św. Dominik ukazywany jest w habicie dominikańskim. Jego atrybutami są m.in.: krzyż, lilia, księga i różaniec.