Męczennicy wietnamscy – św. Paweł Mi i towarzysze
Wiara chrześcijańska trafiła do Wietnamu w pierwszej połowie XVI wieku. Nie zakorzeniła się ona jednak ze względu na to, że kraje Azji były zamknięte dla obcokrajowców, a władcy wpuszczali ich niechętnie. Co rusz dochodziło też do krwawych prześladowań. Najbardziej krwawy okres to panowanie cesarza Minh-Minga, od 1820 do 1840 roku. Straciło wtedy życie od 100 do 300 tysięcy chrześcijan. 18 grudnia Kościół wspomina kilku męczenników, którzy dali świadectwo swej wierności i wytrwałości. To trzej młodzi katechiści, rodowici Wietnamczycy: Paweł Mi, Piotr Duong i Piotr Truat.
Byli zaangażowani w życie wspólnoty chrześcijańskiej. Pomagali w pracy francuskiemu misjonarzowi, ks. Janowi Cornayowi. Zostali aresztowani razem z nim.
Najstarszym i niejako reprezentantem całej trójki katechistów był Paweł Mi. Urodził się w 1798 roku. Mając 13 lat zaczął pomagać biskupowi, potem przez cztery lata pomagał w parafii, aż mając 19 lat rozpoczął seminarium. Nie przyjął święceń, ale został katechistą i uczył religii, nawracał, odwiedzał rodziny, umacniając je w wierze.
Wietnam, Kościół wyznawców i męczenników
Piotr Duong urodził się w 1808 roku w ubogiej, pobożnej, wiejskiej rodzinie. Był zdolny, chętnie się uczył. Katechistą został w wieku 16 lat. Potem pomagał ks. Cornayowi w pracy parafialnej. Był znany ze swej łagodności i ciepła.
Piotr Truat był najmłodszy z całej trójki. Urodził się w 1817 roku w ubogiej, wiejskiej rodzinie. Szybko stracił ojca. Miał słabe zdrowie i nie był zbyt zdolny. Katechizował małe dzieci. To właśnie Piotr Truat, kiedy mandaryni krytykowali go za głupotę, bo uważali, że niszczy swoją młodość, odpowiedział odważnie: „Może się okazać, że nie jestem zupełnym głupcem. Tylko ci, co są mądrzy, świadomie poświęcają swoje życie dla prawdy po to, by zdobyć wiecznie trwały skarb”.
Modlitwa do św. Rity w sprawach trudnych i beznadziejnych
Trzej katechiści zostali aresztowani i zaprowadzeni do miasta Son Tay. Przesłuchaniom zwykle towarzyszyły tortury. Jak przekazywał potem Paweł Mi: „Żołnierze zdarli z nas ubrania i położyli na ziemi. Do rąk i nóg przywiązali nam cztery liny, które potem okręcili wokół czterech pali. Zaczęli rozciągać. Ból, jaki czuliśmy był niemalże nie do zniesienia. Potem zaczęli nas biczować, najpierw pojedynczym batem, a potem całą rózgą. Każde uderzenie zostawiało na naszych ciałach setki śladów i pęknięć, z których sączyła się krew”.
Warunki w więzieniu były okropne. Byli skuci w kajdany, poniewierani przez strażników. W celach śmierdziało i było wilgotno. Było mnóstwo much i komarów, a ciała męczenników pełne były krwawiących ran po torturach.
Modlitwa do św. Judy Tadeusza w ciężkim strapieniu
W październiku ogłoszono wyrok skazujący ich na śmierć. Nie wykonano go od razu, ale odłożono, mając nadzieję, że upływający czas coś zmieni. A oni trwali i pragnęli męczeństwa. Dniami i nocami na głos odmawiali różaniec i modlili się wspólnie. Dzielili się jedzeniem i lekarstwami, jakie dostawali od strażników. Rozmawiali z przychodzącymi. Cztery razy ks. Trieu udało się zmylić strażników i przynieść im Komunię św. Dla nich to było prawdziwe święto. Wtedy widzieli już ‘bramy nieba szeroko otwarte’.
Męczennicy w Wietnamie
W końcu, 18 grudnia 1838 roku, wykonano wyrok i ich uduszono. Paweł Mi miał lat 40, Piotr Duong 30, a Piotr Truat 21. Kanonizował ich w gronie 117 męczenników wietnamskich w 1988 roku Jan Paweł II.
Skomentuj artykuł