Ajulf (Aigulfus, Agiulfus)

To francuska postać imienia germańskiego Agiulfus, Aigulfus, złożonego z elementów: agil- 'ostrze miecza, strzała' oraz -wulf / -wolf /-ulf 'wilk'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Agiulfus, Aigulfus, fr. Ajulf, Aiuol, Aieul, Ao-, niem. Aigolf, Aigulf, Agilolf.

Świętymi tego (lub podobnie brzmiącego) imienia chlubią się niektóre diecezje francuskie. Oto trzech, upamiętnionych przez otaczającą ich cześć:

Ajulf, biskup Metzu. Rządził już w r. 578. W dwanaście lat później gościł u siebie biskupów zgromadzonych na synodzie. Grzegorz I Wielki wymienił go w liście polecającym dla św. Augustyna z Canterbury i jego misyjnej ekipy.

Ajulf, opat i męczennik. Urodził się około r. 630. Mając dwadzieścia lat wstąpił do benedyktynów we Fleury (Saint-Benoît-sur-Loire). Na polecenie opata udał się później na Monte Cassino, dopiero co złupione przez Longobardów. Mnisi z Fleury mieli wtedy zabrać ze sobą relikwie zakonodawcy - opisuje to Historia translationis S. Benedicti, BHL 1116 n. - podczas gdy pielgrzymi z Mans unieśli śmiertelne szczątki jego siostry Scholastyki. Było to wydarzenie, o którym później dyskutowano bez końca. W r. 671 Ajulf został opatem na Wyspach Leryneńskich. Zgromadził wówczas rozproszonych mnichów i rozpoczął dzieło reformy. Stało się to okazją do zorganizowania prawdziwego spisku. W porozumieniu z biskupem z Uz-s mnisi porwali wówczas wymagającego opata i oślepiwszy go, wywieźli na wysepkę Capraia (między Korsyką a Italią). Tam dokonano zbrodniczego dzieła. Stało się to pomiędzy r. 675 a 680. Ajulf wspominany jest jako męczennik 3 września.

Starsze i późniejsze pomniki hagiografii w BHL 193-196. Inne w DHGE 1 (1912), 1141 n. - U nas w ŻŚw pod dniem 3 września. - Ikonografia w LCI 5 (1973), 65.

Ajulf, biskup. Jego cnoty chwalił w swym więziennym poemacie Teodulf z Orleanu. Przebywał na pustkowiu, ale sława świętości sprawiła, że ok. 811 r. obrano go biskupem Bourges. Stolicę biskupią objął z wielkim ociąganiem się. Uczestniczył w synodach w Tuluzie (827) i w Thionville (835). Pomimo stanowiska innych biskupów, którzy opowiedzieli się za zbuntowanym synem, pozostał wierny Ludwikowi I Pobożnemu. Zmarł 22 maja 836 r. w pustelni w Berri.