Alberyk

Jest to germańskie imię złożone. W części pierwszej występuje element alb- / elb- 'elf', natomiast w części drugiej -rik 'władca, książę, król'.

W Polsce imię znane od średniowiecza w postaci Jałbrzyk. Stąd nazwisko Jałbrzykowski.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Albericus, fr. Aubrey, niem. Alberich, wł. Alberico.

W sporej gromadzie wybitnych średniowiecznych duchownych, noszących to imię, tylko czterech lub pięciu doczekało się czci publicznej. Tu wystarczy przypomnieć trzech:

Alberyk z Utrechtu. Wywodzić się miał z rodu królewskiego. Wstąpiwszy do benedyktynów, został u Św. Marcina w Kolonii przeorem. Potem wysunięto go na następcę św. Grzegorza, biskupa Utrechtu. Jako taki pracował nad usunięciem resztek pogaństwa z Fryzji. Przyjaźnił się z Alkuinem oraz św. Lutgardem. Zmarł 21 sierpnia lub 14 listopada 784 r.

Alberyk z Cîteaux. Miał duży udział w zakładaniu opactwa w Molesmes i od początku był w nim przeorem. Przywracając potem dyscyplinę zakonną, naraził się na obelgi i zniewagi buntujących się mnichów. Razem ze Stefanem i dwoma innymi opuścił wówczas Molesmes, ale na wezwanie mnichów wrócił tam jeszcze, aby znów podjąć próbę zreformowania życia zakonnego. W r. 1098 opuścił Molesmes definitywnie. Z małą grupką zakonników osiedlił się wówczas w Cîteaux. W rok później objął tam po św. Robercie rządy. Zmarł w r. 1109. Wspominano go 25 stycznia, a także 2 sierpnia, przy czym drugi termin miał upamiętniać dzień, w którym ukazała mu się Matka Najświętsza.

Alberyk Crescitelli urodził się w Altavilla Irpina pod Avelino (płd. Włochy) 30 czerwca 1863 r. Był czwartym z jedenaściorga potomstwa Beniamina i Digny Bruno. W r. 1880 wstąpił do papieskiego seminarium dla misji zagranicznych. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1887 r. Gdy przybył w strony rodzinne, aby pożegnać się z rodzicami, w okolicy panowała epidemia cholery. Bezzwłocznie oddał się wówczas na posługę chorych. Wkrótce potem wyjechał do Chin i rozpoczął orkę misyjną na terenie wikariatu Szen-si. Prędko nauczył się języka i przystosował się do miejscowych zwyczajów. W górskiej miejscowości Hong-pin wybudował kościół. Potem przeniesiono go do Ning-kiang. Gdy wybuchły rozruchy, nazywane powstaniem bokserów, nie ratował się ucieczką, bo czując się pasterzem owiec, nie chciał opuszczać powierzonej sobie owczarni. Przynaglono go jednak, aby dla ich bezpieczeństwa schronił się w Jankping-wan. W drodze pochwycili go prześladowcy i okrutnie poranionego pozostawili przy drodze. Prosił wtedy przyjaciela, aby przeniósł go w miejsce, w którym jego obecność nie zagrażałaby bezpieczeństwu innych. Troska okazała się daremna. Dobito go w sposób nie mniej okrutny, co poprzednio katowano. Rozćwiartowane ciało wrzucono następnie w odmęty rzeki. Zginął w dniu 21 lipca 1900 r. Męczennika beatyfikował w r. 1951 Pius XII.