Amat

To męskie imię rzymskie, z pochodzenia cognomen. Używane było zarówno wśród pogan, jak i chrześcijan. Etymologicznie było ono imiesłowem przeszłym biernym od czasownika amare 'kochać' i dosłownie znaczyło 'kochany, ukochany, drogi'.

U nas nieznane, dość popularne w krajach romańskich, np. we Francji, gdzie ma dwie formy: Aimé - dla mężczyzny i Aimée - dla kobiety.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Amatus, fr. Aimé, Amat, Amé, wł. Amato.

Święci noszący to imię nie są liczni. Reprezentują oni jedną epokę, toteż wystarczyłoby ukazać któregoś z nich. Ponieważ jednak pod tym samym dniem martyrologium wspomina dwóch Amatów, często ze sobą mieszanych, dla podkreślenia ich odrębności ukazujemy w krótkich szkicach obydwu:

Amat, opat z Remiremont. Urodził się około r. 567 w okolicach Grenoble. Zrazu był mnichem w St. Moritz (Agaunum), potem zaś pustelnikiem w pobliżu klasztoru. Zabrany przez św. Eustachego do opactwa w Luxeuil, przez jakiś czas pracował jako kaznodzieja w miastach Austrazji, aż wreszcie z pozyskanym przez siebie i przez św. Eustachego św. Romerykiem, dawnym wielmożą, założył około r. 620 klasztor żeński i męski w Remiremont (Habendum) w Wogezach. Był tam opatem i spierał się jakiś czas z opactwem w Luxeuil, m.in. o zachowanie wierności regule św. Kolumbana. W r. 628 na synodzie w Maçon doszło jednak do pojednania. Czczony jest 13 września.

Studium o świętym opublikował znany u nas P. David, Vie de S. Amé, Grenoble 1937. Inne w Catholicisme 1 (1948), 436 n. - Ikonografia w LCI 5 (1973), 114.

Amat, biskup z Sion. W tym samym dniu Martyrologium Rzymskie wymienia drugiego świętego tego imienia, opatrując go tytułem biskupa Sens (Senonensis). Chyba chodzi jednak w rzeczywistości o biskupa Sion (Sedunensis, Sitten w kantonie Vallis, Szwajcaria). W czasach Teodoryka III (675-691) został on wygnany. Zmarł w klasztorze w Breuil (Bruel- -sur-la-Lys) około r. 680. Cieszył się tam najlepszą opinią, a według niektórych świadectw był nawet przełożonym. Zresztą niewiele o nim wiemy.