Antuza

Jest to kobiece imię pochodzenia greckiego. W funkcji imienia własnego występuje wyraz pospolity ánthos 'kwitnąca'. Bardzo często wymieniano aspirowaną (z przydechem) spółgłoskę th z pozbawionym przydechu t. W inskrypcjach spotykamy obydwie formy, a więc Antousa i Anthousa. Imię to może też pochodzić od nazwy etnicznej jednego z plemion scytyjskich, wspominanego u Pliniusza, tj. Antusiani / Anthusiani.

W Polsce imię to nie jest używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Antusa, Anthusa, gr. Anthousa, Antousa.

W synaksariach i martyrologiach pojawia się pięć świętych, które oznaczono tym imieniem. Nie wszystkie z braku źródeł dostatecznie są rozpoznane. Tu przynajmniej krótko o dwóch:

Antuza, eremitka. Pochodziła z Seleucji, a była córką zamożnych pogan. By zostać chrześcijanką, udała się do Tarsu i tam z rąk biskupa Atanazego przyjęła chrzest. Rodzice nie chcieli jej wówczas przyjąć do domu, wobec czego udała się w góry Cylicji i tam wiodła życie pustelnicze. Zmarła około r. 280. Synaksaria wspominają ją w dniach 22, 23 lub 24 sierpnia.

Antuza, mniszka. Była córką Konstantyna V Kopronimosa. Ojciec chciał ją wydać za mąż, ale wytrwale odmawiała. Po jego śmierci w r. 775 mogła już swobodnie oddać się posługom charytatywnym. Wiele ze swej majętności porozdawała ubogim i kościołom. Szczególną troską otaczała sieroty. W końcu wstąpiła do klasztoru. Zmarła prawdopodobnie pod sam koniec VIII stulecia. Synaksaria wspominają ją w dniu 17 kwietnia.