Badurad

Jest to dwuczłonowe imię pochodzenia germańskiego. Człon pierwszy stanowi element badu- / bady- / bad- 'wojna, walka', a człon drugi -rad / -rat 'rada'. Na gruncie germańskim miesza się ono z podobnie brzmiącym imieniem Baduhard / Baduard, które w drugim członie ma element -hart / -hard 'mocny, trwały'.

W Polsce imię to nie występuje.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Baduardus, niem. Badurad (Badurat), Baduard, Baduhart.

Badurad, biskup Paderborn. Urodził się około r. 780 w rodzinie saskiego wielmoży. Studiował w Würzburgu i tam też wstąpił w poczet kleru. Ludwik Pobożny, z którym zawsze utrzymywał jak najlepsze stusunki, wyznaczył go w r. 815 na biskupa do Paderborn. Dokończył wówczas budowę katedry, przy niej zaś zorganizował kapitułę i szkołę. Sprowadził następnie z Le Mans relikwie św. Liboriusza (BHL 4915), a biskupie dobra znacznie powiększył. Współdziałał w założeniu Nowej Korbei (Korwey) oraz opactw w Herfordzie i Böddeken. Budując inne kościoły, w swej diecezji zreorganizował sieć parafii. Brał też udział w synodach w Moguncji (829, 847 i 852), a w swej diecezji podejmował decyzje dotyczące dyscypliny kleru i obyczajów laikatu. Natomiast w sporze cesarza z jego synem Lotarem oraz Ebbonem z Reims zdecydowanie opowiadał się za swym przyjacielem. Potem starał się podtrzymać jedność cesarstwa, w końcu uznał jednak Ludwika Niemca. Zmarł 17 września 862 r. Potomni nazwali go pontifex imitabilis virtutum i już w r. 889 podniesiono jego szczątki. Mimo to kult Badurada nie utorował sobie miejsca w Kościele. Jego pamiątkę obchodzono gdzieniegdzie w dniu śmierci.

Źródła dobrze wskazuje LThK 1 (1957), 1188. Inne oraz starsza literatura w DHGE 6 (1932), 156.