Baltazar
Grecka forma semickiego Belszassar od babil. Bel(Marduk)-balatsu-usur 'niech Bel zachowa jego życie' albo Bel-szar-usur'niech Bel chroni króla'.
Imię popularne wśród władców babil.-perskich w okresie hellenistycznym. W Biblii nosi je babil. książe i regent, syn Nabonida, przedstawiany w księgach Daniela (5, 2) i Barucha (1, 11-12) jako syn Nebukadnezara II. Imię Baltazar nadano również prorokowi Danielowi (Dn 1, 7) po umieszczeniu go na dworze Nebukadnezara II. W czasach chrześcijańskich przylgnęło - nie wiadomo dlaczego - do jednego z magów, którzy przybyli do Betlejem, aby złożyć hołd nowo narodzonemu Dziecięciu Jezus (zob. pod hasłem KASPER). To przypisanie imienia dokonało się prawdopodobnie dopiero w w. IX.
W literaturze nowożytnej Baltazar pojawia się w funkcji dydaktyczno-moralnej, jako przykład ukaranej pychy i zuchwałej drwiny z rzeczy boskich oraz symbol nietrwałości ziemskiej potęgi (por. Opowieści kantaberyjskie G. Chaucera, La cena de B. (1665) Calderona de la Barca, ballady: To Balshazzar (1814) G. G. N. Byrona i Belsazar (1823) H. Heinego.
W Polsce (i na Śląsku) imię notowane w formie Baltazar (1421), Baltazer (1483), Baltezar (1440), Baltyzar (1439), Baltyzer (1499), Beltyzar (1479). Używane skróty i zdrobnienia: Baltazarek, Balcer. Nosili to imię: Baltazar książę żagański (-1472), Baltazar Opeć (XV/XVI w.), autor jednej z pierwszych drukowanych polskich książek: Żywot Jezu Krysta (wyd. 1522).
Od imienia Baltazar biorą początek następujące nazwiska: Balcer, Balcar, Belcar, Balcarek, Balcerowski, Balcerski, Balcerzak. Nazwy miejscowości: Balcarki, Balcarzowice, Balcer, Belcerów, Balcery.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Balthasar, ang., fr. i niem. Balthasar, hiszp. Baltasar, ros. Baltasarij, wł. Baldassarre.
Baltazar Ravaschieri. Urodził się w r. 1419 w Chiavasi, w Ligurii. Wcześnie stracił ojca. Wstąpiwszy do franciszkanów, uzyskał doktorat z teologii. Był potem gwardianem oraz prowincjałem w Genui. Chciał następnie oddać się kaznodziejstwu, ale choroba gardła uwięziła go w samotności. Zmarł 17 października 1492. Wkrótce sława jego świętości rozeszła się szeroko. Kapituła z r. 1506 nazwała go: sanctitate vitae illustris, zaś Artur du Moustier wpisał go do martyrologium franciszkańskiego. Kult zaaprobowano w r. 1930.