Benild

Imię pochodzenia germańskiego o dość niejasnej etymologii. Niektórzy wyprowadzają je z elementów: bein- 'kość, noga, goleń' i -hild 'wojna, walka' lub ben- 'rana' i -hild 'wojna, walka'.

Z Polski brak jego poświadczeń.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Benildus, fr. Bénilde, niem. Benild.

Benild. Zanim wstąpił do braci szkolnych, zwał się Piotrem Romançon. Urodził się 14 czerwca 1805 r. w Thuret, w Owernii. Był uczniem szkoły prowadzonej przez wspomniane zgromadzenie i do niego też wcześnie chciał wstąpić. Początkowo, z powodu małego wzrostu, przyjęcia mu odmówiono. Po upływie roku mógł jednak rozpocząć nowicjat. Nauczał potem w Limoges, gdzie równocześnie spełniał funkcje kucharza. W Clermont był zarazem ogrodnikiem. W r. 1841 powierzono mu przejęcie i prowadzenie szkoły w Saugues (Górna Loara). Na stanowisku tym trwał do śmierci. Jego zaś wpływ i oddanie się dla uczniów były tak wielkie, że do zgromadzenia pociągnął około piętnastu kapłanów oraz ponad dwustu braci. Zmarł 13 sierpnia 1862 r. Beatyfikowano go w r. 1948, a kanonizowano w r. 1967.