Bibiana

Imię żeńskie, w Polsce chyba nie spotykane. Jest to pierwotnie tzw. cognomen łacińskie, utworzone od gentilicium rodziców lub dziadków za pomocą sufiksu -anus (ana). To gentilicium brzmiało Vivius lub Vivia (jeśli matki). Taki typ tworzenia imion był bardzo popularny w czasach cesarstwa. W źródłach poświadczonych jest blisko 8000 imion na -anus (ana), z tego 7000 to imiona męskie. Imiona na -anus nadawano nie tylko własnym dzieciom, lecz także adoptowanym, i były popularne zarówno wśród wolnych, jak i u niewolników. W zbiorach inskrypcji łacińskich poświadczeni są czterej mężczyźni noszący imię Vivianus, z czego dwaj byli chrześcijanami, i jedna Viviana. W polskim tłumaczeniu Viviana to 'należąca do Viviów'.

Wymowa Bibiana zamiast Viviana oddaje ludową wymowę w Italii i Hiszpanii. Spotyka się też postać Vibiana.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Bibiana, Viviana, ang. Vivienne, fr. Bibiane, Bibienne, Viviane, Vivienne, niem. Bibiana, ros. Bibiana, wł. Bibiana, Vibiana.

Święta - jedyna, która występuje pod tym imieniem - ledwo jest dla historyków rozpoznawalna. Miała być córką byłego prefekta Flaviana i jego żony Dafrozyny. Razem z rodzicami i siostrą Demetrią uwięziona rzekomo została z rozkazu Juliana Odstępcy. Wszyscy w końcu mieli zginąć: ojciec jako wygnaniec, niewiasty zaś w więzieniu lub pośród okrutnych mąk. Niestety, opowieść jest częścią fabularnego cyklu pełnego sprzeczności. W każdym razie Passio Pimenii czy też Passio Bibianae nie jest wiarygodna. Mimo to kult samej Bibiany jest zaświadczony niezależnie od tych bezwartościowych utworów hagiograficznych. Czytamy mianowicie w Liber Pontificalis, że papież Symplicjusz (468-483) wybudował niedaleko pałacu Licyniana bazylikę ku czci świętej i tam właśnie złożono jej relikwie. Przyjęła się natomiast i do martyrologiów weszła data dzienna upamiętniająca męczeństwo względnie pogrzebanie Bibiany: 2 grudnia. Nic ponadto o niej powiedzieć nie potrafimy.