Cezaria

W krajach romańskich (Włochy, Hiszpania) imię Cezaria występuje w formach: Cesarina i Cesira.

W Polsce jest to imię rzadkie.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Caesaria, fr. Césarine, hiszp., wł. Cesarina, Cesira.

W literaturze hagiograficznej pojawiają się co najmniej dwie postacie oznaczane tym imieniem. Ale jedna nie wyodrębnia się dostatecznie jasno. Znaną i czczoną była wyłącznie:

Cezaria, siostra św. Cezarego z Arles. Oboje pochodzili z okolic Chalon-sur-Saône, z rodziny galloromańskiej. Cezaria urodziła się około 465 r. Bodaj z inicjatywy swego brata wychowywała się i kształciła w klasztorze w Marsylii. Widział on w niej kandydatkę na przełożoną żeńskiego klasztoru, który pragnął założyć w swym biskupim mieście. Stało się to wkrótce po r. 506. Cezary ułożył dla zakonnic regułę i wyposażył je hojnie, ponadto uczynił wszystko, by zabezpieczyć byt i rozwój klasztoru na przyszłość. W siostrze, która została ksienią, znalazł, jak to wynika ze wzmianek jego biografów, współpracownicę pojętną i gorliwą w realizowaniu tych planów. Wenancjusz Fortunat stawia ją w rzędzie takich niewiast, jak św. Agnieszka i inne święte dziewice. Zmarła około r. 525. Wspominano ją w dniu 12 stycznia. Godną następczynią świętej była Cezaria zwana Młodszą. Nie wiemy niczego pewnego o jej pochodzeniu, jest jednak wysoce prawdopodobne, że i ona była bliską krewną, może nawet siostrzenicą św. Cezarego. Dzięki niepospolitym zaletom swego umysłu i serca okazała się znakomitą kontynuatorką dzieła świętego rodzeństwa. Ona to po śmierci biskupa zadbała o to, by sporządzono jego biografię. Ze swego klasztoru uczyniła jakby ośrodek wydawniczy: troszczyła się o sporządzenie licznych kopii mów Cezarego i Augustyna oraz tekstów Pisma Św., mszałów, lekcjonarzy. Zmarła około r. 560. Wenancjusz Fortunat zestawia ją z jej poprzedniczką - -Cezarią Wielką-.