Franko

To oboczna forma imienia germańskiego FRANK.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Francus, Franco, niem. Frank, Franko.

Idziemy tu za hagiografami włoskimi. Doliczyli się oni pięciu świętych tego imienia. Francuzi są mniej hojni, bo bliskobrzmiące imiona rozdzielili na Franc i Franco. Co do nas, okażemy się jeszcze powściągliwsi. Wystarczy tu kilka słów poświęcić jednemu:

Franko z Assergi. Był synem wieśniaka, a urodził się około r. 1150. Benedyktynem został w San Giorgio di Lucoli. Święceń kapłańskich nie otrzymał. Po dwudziestu latach opuścił opactwo, aby żyć w eremie. Osiadł najpierw w lasach okalających opactwo, potem przeniósł się na apenińskie wysokości i swój erem założył niedaleko Gran Sasso. Przez pięć lat przebywał na górze Vasto, na wysokości 1800 m. nad poziomem morza. Ostatnie lata życia spędził w Górach Sabińskich, w miejscu trudno dostępnym, ale położonym dość blisko Assergi, dokąd przybywał, by przyjmować Komunię św. Gdy zmarł, pochowano go w krypcie klasztoru Santa Maria in Silice. Od XIV w. wspomnienie obchodzono w dniu 5 czerwca.