Gallikan

Imię męskie pochodzenia łacińskiego, utworzone od przymiotnika gallicanus 'gallijski, gallicki' lub cognomen utworzone od innego: Gallicus 'z Galii'.

U nas jako imię nie znane, ale termin gallikanizm jest znany jako tendencja Kościoła francuskiego do usamodzielnienia się od Rzymu.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gallicanus.

W martyrologiach imię znaleźć można co najmniej dwa razy. Tu poprzestaniemy na objaśnieniu jednego z tych martyrologicznych wspomnień:

Gallikan, męczennik z 25 czerwca. Był czczony na Zatybrzu, gdzie w r. 1726 dedykowano mu kościół. Uchodził za orędownika w chorobach skórnych i wenerycznych. Ten ostatni patronat związany był z samym imieniem, bo łatwo kojarzyła się z nim choroba zwana francuską, le mal gallican. W Martyrologium Rzymskim jest patrycjuszem, honorowanym przez cesarza Konstantyna. Męczeństwa miał dopełnić w Aleksandrii za cesarza Juliana. Tymczasem Liber Pontificalis wspomina o jakimś Gallikanie, który poczynił wielkie donacje na rzecz bazyliki w Ostii. Do tego jakoby faktu nawiązuje legenda. Opowiada o Gallikanie jako dowódcy armii i zwycięzcy na polach bitew; o cudownych zjawieniach się męczenników Jana i Pawła i nie mniej cudownym nawróceniu wodza; o jego uchyleniu się od triumfalnego wjazdu do stolicy, rozdaniu dóbr i wybudowaniu kościoła w Ostii. Legenda stała się natchnieniem dla innych utworów hagiograficznych, a także dla dramatu skomponowanego przez mniszkę Hrotswitę.