Garembert

Imię pochodzenia germańskiego, genetycznie zromanizowana postać imienia Walembert. Złożone jest ono z elementów: wale- 'pole bitwy' i -bert / -berth 'jaśniejący, błyszczący, wspaniały, szlachetny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Garembertus, Garenbertus, niem. Walembert.

Garembert z Wulpen. Urodził się około r. 1084 w Wulpen, w zachodniej Flandrii. Nauki pobierał u kanoników w Furnes. Potem przez cztery lata przebywał w Cambrai. Udał się następnie do Saint-Quentin. W Boëni, w dzisiejszym departamencie Aisne, zbudował sobie celkę i w niej oddawał się kontemplacji oraz surowościom. Wnet go odkryto. Przyłączył się do niego niejaki Alberyl, potem inni. Wyrębywali las, a Garembert jeździł zbierając jałmużny. Niebawem zdołali wybudować kościół. Garembert został wtedy oficjalnie przełożonym nowej społeczności mniszej. Mnożyły się potem zarówno jałmużny, jak i powołania. Ale nadszedł też kryzys we wspólnocie. Afiliowała się wtedy do norbertanów. W r. 1137 lub krótko przedtem obrano nowego opata. Przypuszcza się, że powodem zmiany był upór, z jakim Garembert bronił swych conversae wtedy, gdy premonstratensi opowiedzieli się za rozdzieleniem podwójnych, żeńskich i męskich wspólnot. Ustępujący opat usunął się wówczas do Boëni, gdzie przebywały konwerski oraz jego siostra Ragenhilda. Zmarł tam w dniu 31 grudnia 1141 r. Norbertanie zadbali o jego kult, który jednak nigdy nie zatoczył szerszych kręgów.