Genebaud

To oboczne do Genebold imię wywodzi się z grupy germańskich imion złożonych. W członie pierwszym występuje element gen- będący pożyczką z łaciny (genus 'ród, plemię'), zaś w członie drugim element -bald 'silny, odważny, śmiały'.

W Polsce imię nie występuje.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Genebaldus, Geneboldus, fr. Genebaud, Genbaud, niem. Genebold, Genebald.

Genebaud, biskup Laon. Dowiadujemy się o nim z zapisów tyczących synodu orleańskiego z r. 549. Reprezentował go archidiakon Medulf i on też w imieniu biskupa podpisał uchwały, w tym kanon IV. Była to sankcja dla duchownych żonatach, którzy po przyjęciu święceń kontynuowaliby pożycie małżeńskie. O lokalnym wczesnym kulcie świadczą ponadto pomniki liturgii. Natomiast Hinkmar, arcybiskup Reims, ułożył w Vita Remigii (BHL 7152-7164) - tendencyjną bajeczkę o świętym. Miał być krewnym Remigiusza. Remigiusz też osadzić go miał w Laon, ale przedtem Genebaud rozszedł się z żoną i wiódł życie zakonne. Mimo to odwiedzał ją później, a owocem tych powtarzających się odwiedzin stali się syn Latro (Zbój) oraz córka Vulpecula (Lisiczka). Tknięty łaską, Genebaud wezwał św. Remigiusza, wyznał grzech i dla jego odpokutowania zamknął się w rekluzji. Po siedmiu latach anioł kazał mu wyjść z odosobnienia i wówczas św. Remigiusz przywrócił go do poprzedniej godności. Wiemy jednak, że Hinkmar, jeden z najbardziej tendencyjnych pisarzy epoki, miał w Laon swego krewnego i że będąc z nim w konflikcie, chciał go przywołać do podporządkowania się metropolicie. Za Hinkmarem bajkę powtórzyli Flodoard oraz Wincenty z Beauvais. Wspomnienie Genebauda przypadało 8 grudnia lub 5 września (translacja).