Gontran (Gundram)

Jest to imię złożone pochodzenia germańskiego. Jako człon pierwszy występuje element gunt- / gont- 'walka, wojna', a jako drugi -ram (z hraban) 'kruk'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gontranus, Gundramus, niem. Gundram, Gontran.

Gontran, król Burgundów. Urodził się w r. 525 jako drugi syn Chlotara I. Był więc wnukiem Chlodwiga i św. Klotyldy. Gdy pod koniec r. 561 Chlotar zmarł, przy podziale otrzymał we władanie królestwo Burgundii i Orleanu oraz księstewko Berry i część Prowansji. Potem jeszcze przypadła mu w dziedzictwie część Neustrii. W sporach między braćmi i bratankami kilkakrotnie szczęśliwie pośredniczył, przechylając się to na stronę Fredegundy, to znów Brunhildy. Sam się dziedziców nie doczekał. Kilkoro dzieci urodziły mu trzy kolejne żony, Weneranda, Marestruda i Austrehilda, ale całe to potomstwo umarło na skutek tajemniczych chorób. Zaadoptował wtedy Childeberta II, który był synem Sigeberta i Brunhildy. Instytucjom kościelnym okazywał wielkoduszność niemal bez granic. Hojnymi donacjami obsypał opactwa w Autun, Dijon, Bourges. Na przedmieściach swej stolicy, w Chalon-sur-Saône, ufundował nowe. Może on także założył klasztor w Beaume-les-Dames. Swój początek zawdzięczało mu sabaudzkie biskupstwo w Maurienne, które fundował, gdy kraj zdołał uwolnić spod władztwa Longobardów. Żywo też interesował się ekspansją chrześcijaństwa w wysokich dolinach Jury. Pod koniec życia św. Kolumbanowi podarował posiadłość w Luxeuil. Szanował prawodawstwo kościelne, czym wyraźnie wyróżniał się spośród rządzących swego czasu. Zdecydowanie przeciwstawiał się symonii, a troska o prawowierność sprawiła, że organizował liczne synody: w Lyonie (567 lub 570 oraz 581 lub 583), w Chalon (579), w Mâcon (583 i 585), w Walencji nad Rodanem (584). Wytrwale walczył z ariańskimi Gotami z Septymanii. Wychwalał go za to wszystko Grzegorz z Tours. Dziś te pochwały wydają się przesadne, bo skądinąd wiemy, że król miał konkubiny i że w porywczości potrafił przelać niewinną krew. Mimo to, jak powiedział jeden ze współczesnych historyków, -czynił wysiłki, aby się uchrześcijanić i ucywilizować-. Tłumaczy to poniekąd genezę jego kultu, który pojawił się niemal tuż po śmierci. Ta nastąpiła 28 marca 592. W wieku VII już go w każdym razie czczono. Dziś znajduje się w oficjach liturgicznych dla diecezji Dijon i Autun.