Ida
Jest to imię pochodzenia germańskiego. Powstało bądź ze skrócenia biblijnego imienia JUDYTA, bądz jako imię proste, zawierające element id- (islandzkie idh) 'praca'.
W mitologii germańskiej imieniem Idis zwały się wróżki-kapłanki.
W Polsce imię nie jest w źródłach poświadczone.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ida, Itta, ang. Ida, fr. Ida, Ide, niem. Idda, Itte, Ida, Juditha, wł. Ida.
Święte i błogosławione, które nosiły to imię, są stosunkowo liczne: w wykazach spotykamy dziewięć postaci. Najbardziej znane z nich: Ida z Nivelles, Ida z Lovanium oraz Ida z Leeuw - reprezentują nie tylko ten sam wiek (XIII) i to samo geograficzno-historyczne środowisko, ale także bardzo zbliżoną duchowość i charakter swej mistyki, ponadto zaś przynależność do tej samej cysterskiej rodziny zakonnej. Łatwo je dlatego mylić ze sobą. Przedstawimy wszystkie. Ich zaś sylwetki poprzedzimy zwięzłymi informacjami o dwóch innych.
Ida z Herzfeldu. Była wnuczką Karola Młota, a krewną Karola Wielkiego, który wydał ją za margrabiego Sasów Ekberta. Miała z nim pięcioro dzieci, z których dwoje, Waryn, opat w Korbei, oraz Jadwiga, ksieni w Herford, czczeni są jako błogosławieni. Wcześnie owdowiawszy, Ida poświęciła się całkowicie wychowaniu dzieci, następnie zaś prowadziła życie pełne pobożności i dzieł miłosierdzia przy kościele w Herzfeldzie (diec. Münster), który wraz z mężem fundowała. Zmarła 4 września 825 (lub 813) r. Szczątki podniósł uroczyście w r. 890 biskup Dodo. Do grobu świętej ściągały ongiś liczne pielgrzymki. Czciły ją zwłaszcza niewiasty spodziewające się potomstwa.
Ida z Boulogne. Urodziła się w r. 1040 jako córka Godfryda, księcia Dolnej Lotaryngii. Mając lat siedemnaście, poślubiła Eustachego II, hrabiego Boulogne. Miała z nim trzech synów: Eustachego III, który został dziedzicem rodowego hrabstwa; Godfryda, który przybrał tytuł od swego zamku w Bouillon, uczestniczył w pierwszej wyprawie krzyżowej i został -Obrońcą Świętego Grobu-; oraz Baldwina, jego następcę, który przybrał sobie tytuł króla Jerozolimy. Pozostawała w kontakcie ze św. Anzelmem, arcybiskupem Canterbury; zachowało się kilka listów, adresowanych przez świętego doktora do niej. Wiemy ponadto, że oznaczała się chrześcijańską miłością, wspierała ubogich, odbudowała kościół w Boulogne i ufundowała kilka opactw. Zmarła 13 kwietnia 1112 r. Pochowano ją w opactwie w Wast (Vasconvilliers). Wkrótce mnich z tego opactwa napisał jej życiorys. Dziś czczą ją w diecezjach Arras i Bayeux oraz w samym Boulogne.
Ida z Nivelles. Urodziła się w r. 1197 lub 1199. Od dziewiątego roku życia przebywała w swym rodzinnym mieście u beginek. Mając lat szesnaście, wstąpiła do klasztoru w Kerkom, pod Tirlemont. Przestrzegano tam reguły cysterskiej. Potem wspólnota przeniosła się do La Ramée (Jauchelette). Tam to Ida poważnie zachorowała. Budowała wówczas wszystkich cierpliwością i dobrocią. Doznawała łask niezwykłych. Ze sławną mistyczką, Beatrycze z Nazaretu, zetknęła się, gdy ta w La Ramée uczyła iluminowania kodeksów. Zmarła Ida w r. 1231. W klasztorze czczono ją aż po jego zniesienie przez rewolucję francuską.
Ida z Leuuw. Wedle jednych pochodziła z Gorsleuw (Luksemburg), a wedle innych zaś z Zentleeuw, pod Tronden (Saint-Trond, Belgia). Gdy miała trzynaście lat, wstąpiła do klasztoru w La Ramée, o którym wspominało się powyżej. Zmarła około r. 1260. Ona także doznawała łask szczególnych, a ponadto wyróżniała się gorącym nabożeństwem do Najśw. Sakramentu i Matki Bożej. Wspominano ją w dniu 29 października.
Ida z Leuven. Była córką handlarza winem. Do dwudziestego drugiego roku życia przebywała wśród rodziny, oddana pobożności, pokucie i uczynkom miłosierdzia. Obdarowana wcześnie niezwykłymi łaskami, także darem stygmatów, zdecydowała się w końcu schronić u cysterek w Roosendael, niedaleko Mechelen, by uniknąć jakiegokolwiek rozgłosu. Jeszcze bardziej wzrosła tam jej cześć do Najświętszego Sakramentu. Biograf mówi o niej, iż była Christi passionis aemulatrix et socia - współuczestniczką i gorliwą naśladowczynią Chrystusowej męki. Zmarła około r. 1290. Kult błogosławionej ucierpiał na skutek zniesienia klasztoru przez kalwinistów (1576), ale odnowiony u cystersów i benedyktynów, zatwierdzony został w r. 1719. Pamiątkę obchodzi się 13 kwietnia (tego samego dnia, co wspomnienie błogosławionej Idy z Boulogne, o której mówiliśmy powyżej).