Imelda

Dwuczłonowe imię germańskie, złożone z elementów: Imm - Irmin 'bóg plemienny' oraz -hilde 'wojna, walka, bitwa'.

W Polsce występuje, ale niezbyt często. Popularniejsze było w niektórych zakonach żeńskich.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., wł. Imelda; niem. Imelda, Irmhilda.

Imelda Lambertini. Urodziła się w Bolonii jako córka Egana i jego żony Kastory z domu Galluzzi. Bardzo wcześnie znalazła się u dominikanek w Valdipietra. Stała się sławną dzięki cudowi z rzędu tych, które nazywano eucharystycznymi. Gdy mianowicie rozdawano Komunię św., do której ona jako zbyt młoda jeszcze nie przystępowała, cząsteczka konsekrowanej Hostii uleciała z rąk kapłana i zbliżyła się ku Imeldzie, całej skąpanej w niezwykłym świetle. Kapłan podszedł wtedy do niej i ująwszy Hostię, udzielił Komunii św. Imelda była zatopiona w ekstazie. Zmarła 12 maja 1333 r., mając zaledwie lat trzynaście. Beatyfikował ją w 1821 Leon XII. Sprawę kanonizacji podjęto w r. 1921, ale utknęła wobec sprzeciwów zgłaszanych przez ekspertów z komisji historycznej. W r. 1891 powstało bractwo pod wezwaniem błogosławionej, które po dekretach Piusa X o częstej i wcześniejszej Komunii św. rozwijało się dość intensywnie. Podobne stowarzyszenia istniały przy wielu ośrodkach dominikańskich.