Ina (Ino)

To imię pochodzenia germańskiego (anglosaskiego): Ine, będące formą skróconą imion rozpoczynających się od przedrostka in- 'bardzo' (por. in-dryhten 'wielmożna').

Natomiast jako imię żeńskie Ina może być skróceniem imion: Aglina (irlandzka postać imienia Agnieszka, Karolina, Katarzyna, Regina.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ina.

Ina, król Wesseksu. Wywodził się z dynastii, która od wielu lat rządziła państwem zachodnich Sasów. Na tron wstąpił po Cedwallu w r. 688. Kontynuował politykę ekspansji swego poprzednika. Podbił Sussex, wyspę Wight, Kornwalię, Essex. Z klerem żył w zgodzie, a wobec opactwa w Glastonbury (Sommerset) był tak wielkoduszny, że uważano go tam za drugiego fundatora. Podobnie sprawy miały się z benedyktynami z Abingdon (nad Tamizą, na południe od Oksfordu). Przyjaźnił się też ze św. Erkenwaldem, biskupem Londynu, oraz ze św. Heddą, biskupem Winchesteru. Zasłynął ponadto dzięki opublikowaniu pierwszego spisanego zbioru praw. Po śmierci Heddy podzielił jego diecezję i dla swego przyjaciela Aldhelma z Malmesbury stworzył nowe biskupstwo w Sherborne (Dorset). Stało się ośrodkiem, który służył dalszej romanizacji Celtów z Kornwalii. W r. 726 abdykował na rzecz swego krewnego Etelherda, a sam podążył do Rzymu, aby zostać mnichem. Później przypisywano mu założenie w Wiecznym Mieście kolegium angielskiego. Nie wiemy, gdzie go pochowano. W martyrologiach widniał pod 6 lutego.