Ingryda

Żeńskie imię germańskie, złożone z członów: Ingo- - Ing- (bóg germańskiego szczepu Ingewonów) oraz -gardjo (-gerda, -gerte) 'różdżka'. Ingryda zatem to może 'różdżka Inga'. Według innych drugi człon wyprowadzić można od czasownika rid 'jeździć konno'. Zatem Ingryda oznaczałoby 'kobietę jeżdżącą konno pod opieką Inga'. Według mitologii germańskiej imię Ingryda nosiła żona boga Inga.

W Polsce imię to nie występuje.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ingridia, ang. Ingrid, niem. Ingrid.

Święte, które by nosiły to imię, nie istnieją. Za świętą lub błogosławioną uchodziła jednak powszechnie i do XVI stulecia otaczana była dużą czcią:

Ingryda Szwedzka (Elofsdotter). Była po kądzieli wnuczką króla Knuta Johansona, spokrewnioną z najmożniejszymi rodami kraju. Nie wiemy, za kogo i kiedy wyszła za mąż. Gdy owdowiała, utworzyła z siostrą Krystyną i kilkoma kobietami grono tercjarek współpracujących z dominikanami ze Skänninge. Kierował nimi gorliwy lektor teologii Piotr z Dacji. Jeśli odnieść do niej to, co pisał on o jednej ze swych córek duchowych, Ingryda obdarzona była niezwykłymi łaskami mistycznymi, także stygmatami. Nieco później odbyła pielgrzymkę do Ziemi Św. i Rzymu. Przebywając w stolicy chrześcijaństwa, uzyskała od Marcina IV upoważnienie do założenia w Skänninge klasztoru żeńskiego, który uposażył jej brat, Jan Elovson, a inni członkowie rodziny hojnie obdarowali. W r. 1281 klasztor dominikanek otwarto uroczyście w obecności króla Magnusa I, a Ingryda oficjalnie przyjęła habit dominikański. Ale już w roku następnym, prawdopodobnie w dniu 2 września, odeszła po nagrodę do Pana. Wcześnie otoczono ją czcią. W r. 1414 biskup z Linköping skierował do Stolicy Świętej prośbę o jej kanonizację. Sprawa jednak nie została zakończona, bodaj z braku dostatecznych funduszy. Niemniej w r. 1507 otwarto uroczyście grób Ingrydy i dokonano translacji. W Skandynawii odmawiano również oficjum i sekwencję ku jej czci. Na skutek reformacji starania o potwierdzenie tego kultu ustały.