Joannicjusz

Jest to imię greckie; wywodzi się z semickiego imienia Johhanan 'Jahwe okazał łaskę, miłosierdzie'.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ioannicius, gr. Ioannikios, ros. Ioannikij.

W zapisach hagiograficznych odnaleźć można co najmniej dwóch świętych tego imienia. Jeden z nich mało był znany, a jego kult, czysto lokalny, ograniczał się zapewne do samej Serbii. Ongiś bardzo znanym był natomiast

Joannicjusz Wielki. Wywodził się z rodziny wieśniaczej i przez siedem lat wypasał trzody swego ojca. W dziewiętnastym roku życia przyjęto go do gwardii cesarskiej. Pozbawiony wykształcenia, przyjmował wtedy oficjalną naukę, wykluczającą kult obrazów. Dopiero w r. 791, gdy obozował na Olimpie, jakiś mnich udzielił mu stosownego pouczenia. Po kampanii bułgarskiej z r. 795 zrezygnował z kariery w armii i zgłosił się na Olimpie do klasztoru. Poradzono mu, by najpierw pobył w ośrodku lepiej przystosowanym do formowania nowicjuszy. Przez dwa lata przebywał więc w klasztorze Antidion. Żył potem jako pustelnik na górze Trichealice. Kiedy zaś go rozpoznano, uszedł na Hellespont. Potem podążył do Licji oraz w góry Cylicji. Spędził tam jako anachoreta siedem lat. Wróciwszy do Bitynii, przyjął tonsurę i habit mnicha. Trzy lata spędził następnie w grocie na Critama. Po pobycie w Antidionie wrócił do swej pustelni, aby uniknąć prześladowania za rządów Leona V (815). W r. 820 wrócił znów na Trichealice. Teraz przebywał tam dziewięć lat. W r. 825 zszedł jednak, aby przyjąć biskupów i ihumenów, którzy pragnęli zasięgnąć jego rady wobec zapowiedzi nowego prześladowania. W r. 830 wrócił na stałe do swego macierzystego klasztoru Andition. W jedenaście lat później cesarz Teofil zasięgał jego opinii co do kultu obrazów, ale za swoją jej nie przyjął. Potem jeszcze odwiedził go patriarcha Metody. Joannicjusz zmarł 3 listopada 846 r. Pozostawił po sobie wspomnienie cudotwórcy i proroka. Wymieniano go w Synodicon przeznaczonym na Niedzielę Prawowierności. W Martyrologium Rzymskim widnieje pod dniem 4 listopada.