Klarus

Imię pochodzenia łacińskiego, pierwotnie cognomen, którego bazę stanowi przymiotnik clarus, -a, -um 'jasny, sławny'. W Polsce znamy tylko żeńskie imię KLARA.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Clarus, fr. Clair.

Około sześciu świętych odnotowano w martyrologiach i innych kalendarzach chrześcijańskich. Nie wszyscy są dostatecznie jasno rozpoznani. Tu przedstawimy dwóch:

Klarus z Tours. Był uczniem św. Marcina, który też udzielił mu święceń kapłańskich. Zmarł około r. 400. Kilkakrotnie, zawsze pochwalnie, wspominali go Paulin z Noli i Sulpicjusz Sewer. Ten ostatni złożył jego ciało w Primiliacum, w kościele, ktorego dotąd nie zidentyfikowano. Do liturgii go nie wprowadzono. W martyrologium umieścił go dopiero Baroniusz. Widnieje tam pod dniem 8 listopada.

Klarus, męczennik z Vexin. Uważano ongiś, że żył w II stuleciu, ale dostrzeżono, że za Edmunda Starego (855-870) przebywał w angielskim Rochester, a więc żył w w. IX. Mnichem został w Maudon. Potem osiadł jako pustelnik niedaleko Castus. Tam zaczęła go prześladować jakaś wszeteczna kobieta. Powędrował wówczas dalej i osiadł nad rzeką Epte. W nowym eremie znaleźli go wysłannicy wspomnianej kobiety i zamordowali. Nie wiemy, czy był kapłanem. Czczono go w okolicy, zwłaszcza w Saint-Clair-sur-Epte, gdzie do rewolucji przechowywano jego relikwie. Wspomnienie przypadało 4 listopada.