Liwin

To imię pochodzenia łacińskiego, od cognomen Livus; utworzone zostało za pomocą sufiksu -inus, który określa przynależność lub spieszczenia. Może to być też niderlandzka forma imienia germańskiego Liebwin / Liwin / Lewin.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Livinus, Levinus, niem. Liebwin.

Liwin, czczony we Flandrii. Wedle opata z Gandawy, który działał między r. 1019 a 1030, Liwin miał być -Szkotem-, tj. Irlandczykiem, który pielgrzymował przez Flandrię i tam został przez złoczyńców zabity. W r. 1007 jego ciało przeniesiono ponoć do Św. Bawona w Gandawie. Około r. 1055 powstała Passio S. Livini, którą zaczęto przypisywać św. Bonifacemu. W rzeczywistości była plagiatem z Vita S. Lebuini, a więc bohatera, którego wspominano w tym samym dniu 12 listopada. Sądzą więc niektórzy (Holder-Egger, Coens), że Liwin po prostu nie istniał. Przeczą temu inni badacze. W każdym razie był we Flandrii i w północnej Francji czczony bardzo intensywnie. Znalazło to także swój wyraz w sztuce. Wystarczy tu wspomnieć, że Rubens poświęcił Liwinowi jedno ze swoich najznakomitszych płócien.