Lutruda

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z elementów: Lut- / Liut- / Leod- 'lud, naród, plemię' lub Lud- / Lut- (- hlut) 'głośny, szlachetny, sławny' oraz w drugim członie -trud / -drud 'moc, siła'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Lutruda, ang. Luitruda, Lutrudis, fr. Luitrude, Lutrude, Ludrude, niem. Liutrud, Luitrudis, Lutrudis, Lutrud.

Lutruda. Wedle późnych zrytmizowanych żywotów była postacią, która żyła w V-VI stuleciu. Mówi się o niej jako o jednej z siedmiu sióstr: Emmy, Hoildy, Puzyny, Frankuli, Libery czy Libergi, Meneholdy. Sigmar i Lintruda, ich rodzice, bogaci właściciele ziemscy, wychowali je wszystkie w cnotach chrześcijańskich i postanowili oddać na służbę Bogu. Św. Alpin, biskup z Châlons-sur-Marne (ok. 465-510), przejeżdzając przez ich posiadłość, położoną między Marną a Ornain, zatwierdził tę decyzję. Żyły potem każda na cząstce odziedziczonego majątku i oddawały się pobożności oraz podejmowały rozliczne dzieła miłosierdzia. Miały też pielgrzymować do Rzymu. Po drodze zatrzymały się w Saint-Maurice d'Agaune, skąd podobno przywiozły relikwie tamtejszego sławnego męczennika. Lutruda odwiedziła jeszcze przed śmiercią swą siostrę Puzynę. Sama zmarła w dniu 22 września, w którym czczono św. Maurycego. Wszystko to oraz inne szczegóły opowieści nastręczają wiele problemów i stawiają liczne znaki zapytania. To oczywiste, że w IX stuleciu kult Lutrudy znalazł swój ośro-dek w Nowej Korbei, a stamtąd rozprzestrzenił

się na diecezje Paderborn, Hildesheim, Salzburg itd.