Matern

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, którego podstawę stanowi wyraz pospolity maternus, -a, -um 'macierzyński'.

W Polsce imię nie było używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Maternus, fr. Materne.

W zapisach hagiograficznych odnaleźć możemy dwóch biskupów tego imienia. Dwóch tu też przedstawimy.

Matern, biskup Mediolanu. Na dostojnej tej stolicy zasiadał jako siódmy, zapewne między r. 315 a 340. Legenda chciała z niego uczynić towarzysza męczenników Nabora i Feliksa, tak intensywnie czczonych w stolicy Lombardii. Wspomnienie obchodzono 18 lipca, ale w Liber notitiae sanctorum Mediolani widnieje pod dniem następnym.

Matern, biskup Kolonii i Trewiru. W Martyrologium Rzymskim czytamy o nim, że był uczniem Piotra apostoła, wysłanym na północ z mandatem ewangelizowania. Nic o tym nie mówią inne źródła. Narzuca się ponadto pytanie, czy duchowny, który ewangelizował okolice Trewiru, Kolonii i Tongres, miałby być jedną i tą samą osobą. Historycznie najlepiej zaświadczonym jest Matern, biskup Kolonii, który w r. 313 przybył do Rzymu, zaś w 314 uczestniczył w synodzie w Arles. W r. 343 na stolicy biskupiej w Kolonii zasiadał już jego następca. Matern miał być założycielem diecezji kolońskiej. W Trewirze jednak przed 314 r. także jakiś Matern był biskupem. Jedna z późnych legend dopatrzyła się w Maternie syna wdowy z Naim, inna jednego z siedemdziesięciu dwóch uczniów Zbawiciela, a jeszcze inna brata Jana Chrzciciela. Wspomnienie Materna przypada 14 września. Czczony był nie tylko w Nadrenii i Alzacji, ale także w Bawarii, w Pradze i na Śląsku.