Nabor

To imię prawdopodobnie semickiego (punickiego) pochodzenia. Wywodzi się ono od rdzenia n-b- 'wylewnie mówiący, modlący się, wykładający, wymowny, przepowiadający, prorok' (hebr. n-b- 'prorok').

W Polsce notowane w 1336 r. w postaci Nabur (zmiana o - u nastąpiła przed r, co jest zgodne z zasadami fonetyki polskiej). O istnieniu tego imienia w Polsce świadczy też nazwa miejscowa Naborowo, potwierdzona w 1425 r.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Nabor, fr. Nabor, Avor, wł. Nabore, Naborre.

W Martyrologium Rzymskim imię pojawia się trzykrotnie. Wszystko wskazuje jednak na to, że w każdym z owych trzech wspomnień chodzi o jedną i tę samą osobę, pomyłkowo wpisywaną do kalendarzy z innymi męczennikami pierwszych wieków. Tak więc wystarczy tu omówić krótko jedną tylko grupkę.

Nabor i Feliks byli żołnierzami pochodzenia afrykańskiego. Do Mediolanu przybyli z oddziałami Maksymina. Tam też zostali chrześcijanami. Gdy w r. 303 wybuchło prześladowanie, porzucili armię. Pochwycono ich i skazano na śmierć. Egzekucji dokonano w miejscu zwanym Laus Pompeia (Lodi Vecchio), gdzie wówczas zginęło wielu chrześcijan. Później ciała Nabora i Feliksa złożono w Bazylice świętych Gerwazego i Protazego. W średniowieczu (1258 i 1472) dokonano translacji. W r. 1799 drogocenne relikwiarze ze szczątkami męczenników zginęły, zrabowane zapewne przez żołnierzy armii napoleońskiej. W r. 1959 relikwiarze pojawiły się u pewnego antykwariusza w Namur. Tamtejszy biskup zwrócił je kardynałowi Montiniemu, arcybiskupowi Mediolanu, przyszłemu papieżowi Pawłowi VI. Wspomnienie męczenników obchodzi się 12 lipca.