Narnus

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen utworzone od nazwy rzeki Nar, dopływu Tybru, na granicy Umbrii i Picenum. Narnus to 'mieszkający nad rzeką Nar'. Nazwa rzeki jest pochodzenia sabińskiego. W języku Sabinów n-r oznacza 'siarkę'. Wody rzeki są białawe, bowiem zawierają znaczny procent siarki właśnie.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Narnus, fr. Narne, wł. Narno.

Narnus, biskup Bergamo. Uchodził za pierwszego biskupa tego miasta, a również ucznia św. Barnaby apostoła. Jako taki życie miałby zakończyć w r. 75. Czytania brewiarzowe z XIII stulecia uważają go natomiast za męczennika z czasów prześladowania dioklecjańskiego. Jest to bardziej prawdopodobne. Dobrze zaświadczony jest wczesny kult biskupa. Jego szczątki pochowane były w starym kościele pod wezwaniem św. Aleksandra. W r. 1561 przeniesiono je do katedry. Wspomnienie obchodzono 27 sierpnia.