Nektariusz
Imię pochodzenia greckiego: Nektários, utworzone od wyrazu pospolitego néktar, -aros 'nektar, napój bogów' - także jako pokarm w znaczeniu 'boski'. Tak mówiono o winie, miodzie, a także o pieśniach i poezji.
Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Nectarius, gr. Nektários, fr. Nectaire, wł. Nettario.
W martyrologiach i innych wykazach hagiograficznych spotykamy co najmniej sześciu, którzy nosili i rozsławiali to imię. Jednego z nich, z uwagi na niemal kompletny brak danych i rozgłosu, możemy tu pominąć; jest zresztą ledwo wymieniony w grupie innych męczenników. Pozostaje pięciu, których zwięźle prezentujemy.
Nektariusz, patriarcha konstantynopolitański. Pochodził z Tarsu w Cylicji. Z czasem został senatorem i pretorem. Gdy w czerwcu 381 r. miał z Konstantynopola wracać do Tarsu, skontaktował się z biskupem Diodorem, który wówczas przebywał na soborze. Biskupowi przyszło wówczas na myśl, by Nektariusza zaproponować na następcę Grzegorza z Nazjanzu, który dopiero co usunął się z urzędu. Teodozjusz, który cenił Nektariusza za jego umiar i umiejętności dyplomatyczne, uznał tę kandydaturę za lepszą od innych. Biskupi poczuli się przynagleni do pójścia za tą cesarską opinią. Nektariusza ochrzczono w obecności ojców soborowych, a papież Damazy zaaprobował jego wybór. Pierwsze poczynania nowego hierarchy, któremu trzeci kanon soborowy przyznawał tytuł biskupa -Nowego Rzymu-, związane były z soborowymi postulatami. Zmierzały także do uspokojenia umysłów, do zgody z Zachodem, obrony inkryminowanych biskupów itd. Odnotowano ponadto, że zajął się interwencją Grzegorza z Nazjanzu na rzecz jakiegoś biskupa z Kapadocji; protestem Ambrożego, któremu jednego z diakonów zabrano jako nominata na biskupa; dyrektywą dotyczącą dyscypliny pokutnej; udzieleniem diakonatu Olimpii. Patriarcha zmarł 27 września 397 r. Jego następcą został Jan Chryzostom. Nektariusz pozostawił po sobie kilka utworów homiletycznych.
Nektariusz z Owernii. Wedle późnej Vita św. Austremoniusza (tekst z XI-XII w.) miał być towarzyszem tego ostatniego, a Austremoniusza na ewangelizowanie Galii wysłał rzekomo sam św. Piotr apostoł. Nektariusz zajął się przede wszystkim ewangelizowaniem Owernii, gdzie go też potem nazywano nieraz apostołem kraju. Opowiadanie jest jednakże tworem późnych hagiografów o bujnej wyobraźni i sporych ambicjach lokalnych. Należy natomiast zaznaczyć, że wczesny kult Nektariusza zaświadczony jest dość dobrze. Potem szerzyło jego cześć opactwo w La Chaise-Dieu. Ono też zbudowało kościół ku czci świętego i wprowadziło go do swych liturgicznych wspomnień. Obecnie w Clermont wspomina się go w dniu 9 października.
Nektariusz, biskup Vienne. Na tej dostojnej stolicy zasiadał mniej więcej w latach 440-450. Adon niesłusznie uczynił zeń współczesnego św. Hilaremu. Martyrologium Hieronimiańskie wspominało go razem ze św. Nicetem pod dniem 5 maja.
Nektariusz, biskup Autun. Wiemy o nim, że w r. 549 uczestniczył w obradach synodu w Orleanie. Na przełożonego w opactwie Saint-Symphorien wysunął Germana, przyszłego biskupa Paryża. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa zmarł w r. 560. Jego wspomnienie przypada 13 września.
Nektariusz, biskup Nevers. Jest najprawdopodobniej identyczny z biskupem Iktariuszem (Hictarius, Nictarius), zwanym we Francji Saint-Ithier. Tego ostatniego wspominano 25 czerwca, natomiast Nektariusz widniał w martyrologium pod dniem 27 stycznia. Istnieje przywilej z r. 695, podpisany przez naszego biskupa. Jego rządy miały trwać do r. 725. Obecnie w Nevers wspomina się go 8 lipca. Żywot wydany w XVII w. jest utworem na wskroś apokryficznym.