Odylon

Imię pochodzenia germańskiego (anglosaskiego), a właściwie zlatynizowana forma imienia utworzonego od uodhil- / uodal- 'dziedzictwo, majątek, bogactwo'.

W Polsce imię występuje sporadycznie w formie Odylon.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang. Odilo, fr. Odilon, niem. Odilo, wł. Odilone.

Spośród kilku wybitnych średniowiecznych mężów Kościoła o tym imieniu dwóch tylko przyozdobionych zostało aureolami należnymi świętym. Zwięźle przedstawimy ich poniżej.

Odylon, opat ze Stavelot. Był najpierw mnichem w słynnym lotaryńskim opactwie w Gorze. Tam to zasmakował w dziele reformy zakonnej. Powołany na opata w dwóch ośrodkach w Ardenach, połączonych ze sobą unią personalną, w Stavelot i w Malmedy, wprowadził tam odnowioną dyscyplinę benedyktyńską, pozakładał szkoły i skryptoria, odrestaurował kościoły i budynki klasztorne, a od Ottona I uzyskał przywilej swobodnego wyboru opata. Zmarł 3 października 954 r.

Odylon z Cluny. Urodził się w r. 962 w Mercoeur, w rodzinie, która w Owernii cieszyła się dużym znaczeniem. Zrazu był kanonikiem w Brioude, ale około r. 990 opat Majol pociągnął go do obserwy benedyktyńskiej. Był w Cluny jego koadiutorem, a od r. 994 następcą. Okazał się surowym dla siebie samego, ale pełnym dobroci dla drugich. Przezwyciężył najpierw trudności, jakich doznawały klasztory zależne od Cluny. W r. 997 wyprawił się do Paryża i Rzymu. Zetknął się wtedy z panującymi i papieżami. W r. 999 spotkał się z cesarzową Adelajdą, która niebawem usunie się do opactwa w Seltz. Potem zaopatrzył ją na śmierć i zredagował jej żywot. W czasie wielkiego głodu w r. 1006 nie wahał się przetopić świętych naczyń oraz złotej korony ofiarowanej opactwu przez św. Henryka, aby zaradzić potrzebom ludu. Nastały potem czasy spokojniejsze. Cluny przeżywało okres świetności i cieszyło się poparciem Henryka II, Roberta Pobożnego, Benedykta VIII i Jana XIX. Zadbał wówczas o odbudowę i modyfikację klasztornych obiektów, do mnichów wygłaszał liczne konferencje, ułożył żywot swego poprzednika i hymny ku jego czci, zredagował zbiór zwyczajów, które zostaną skopiowane w Farfie i znane będą jako Consuetudines Farfenses. Popierał działalność literacką mnichów. Za dusze zmarłych kazał modlić się zwłaszcza w dniu 2 listopada; zwyczaj ten, jako Dzień Zaduszny, z czasem przyjął się w całym Kościele zachodnim. Przyczynił się też razem z Ryszardem z Saint-Vanne do ustanowienia treuga Dei, zawieszenia broni i ustania wszelkiej wrogości od wieczora w środę do rana w poniedziałek. W r. 1047 jeszcze raz wizytował podległe mu klasztory i udał się do Rzymu. Zmarł 1 stycznia 1049 r. w przeoracie w Souvigny. W r. 1063 Piotr Damiani jako legat papieski konsekrował tam kościół, dokonał podniesienia relikwii Odylona i przygotował nową redakcję jego żywota.