Oengus

Imię mitologiczne celtyckie, należące do jednego z młodszych bogów irlandzkich, protoplasty licznych klanów. Zostało ono zanglicyzowane na: Aeneas, Enis, Niece, Neese i Nicholas. W Szkocji panuje forma Angus.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Oengus, Aengussius, ang. Oengus, Aeneas, Enis, Niece, Neese.

W hagiografii staroirlandzkiej imię pojawia się wielokrotnie. Ale tylko w jednym wypadku święty, który je nosił, nieco wyraźniej wyłania się z pomroki dziejów. O nim też tu tylko mówimy, przy czym zachowujemy pisownię, w jakiej utrwaliło się ono w zachodnioeuropejskiej literaturze naukowej.

Oengus (Aengus, Aengussius), opat-biskup. Urodził się około r. 750 w pobliżu klasztoru, który św. Fintan założył w Clúain- -Ednech (dziś Clonenagh, w irlandzkim hrabstwie Leix). W tym też ośrodku zdobył wykształcenie i został mnichem, przy czym jego mistrzem był Méel-Rúain z Tallaght, opat-reformator. Sam Oengus założył potem mały ośrodek wokół eremu, w którym osiadł. Około r. 800 napisał w staroirlandzkim wierszowane Kalendarium (Félire Oengusso...), w którym scharakteryzował krótko świętych z sanktorału rzymskiego i irlandzkiego. Po śmierci Meela obrano go opatem w Clúain-Ednech i jako taki otrzymał sakrę biskupią. Zmarł 11 marca 824 r. Nie należy go mylić z autorem Saltair na Rann, które powstało około r. 1000. Oengus znany jest nie tyle dzięki lokalnemu kultowi, którym go otoczono, ale raczej dzięki wierszowanemu martyrologium, cennemu dla poznania hagiografii irlandzkiej.