Orest

Imię pochodzenia greckiego: Orést-s, wywodzone przez Platona od wyrazu pospolitego óros 'góra, wzgórze', co miało odpowiadać brutalnemu charakterowi starożytnego bohatera, syna Agamemnona, zabójcy swej matki Klytajmestry i jej kochanka.

W Polsce pojawiło się w XIX w., ale większej popularności nie zyskało. Dziś trafia się w formach: Orest, Orestes, Oresto.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., niem. Orestes, ros., ukr. Orest.

Odnotowano wspomnienia trzech męczenników pierwszych stuleci, którzy nosili to imię. O jednym, męczenniku z Armenii, mówiliśmy już pod hasłem Eustracjusz. Tu zwięźle o dwóch pozostałych.

Orest z Via Laurentina. Męczennika wspominało Martyrologium Hieronimiańskie, ale Florus, posługując się kiepską kopią, zlokalizował go błędnie w Rawennie. Martyrologium Rzymskie powtórzyło tę błędną lokalizację. Przeczy jej także Passio, która nie przedstawia wartości historycznej, świadczy jednak o czci oddawanej świętemu w pobliżu Laurentum. W czasach Grzegorza Wielkiego znajdował się tam klasztor pod wezwaniem św. Edystiusza, a wiadomo, że Edistius przekształcono na miejscu na Orest. Zresztą miejscowość Sant'Oreste uważa Edystiusza za swego patrona. Pięciu męczenników, których dołączono do Oresta, to święci lokalni, związani w jedno przez jakiegoś późnego hagiografa. Wspomnienie przypada 12 października.

Orest z Tiany (Kapadocja). Miał być lekarzem. Aresztowano go w czasie panowania Dioklecjana, gdy prowincją zarządzał prefekt Maksym. Nieprawdopodobne są relacje o mękach, które mu zadawano. Bardziej wiarygodne są świadectwa wczesnego kultu. Aluzje do tego kultu odnajdujemy także w żywocie Bazylego z Cezarei, której podlegała Tiana. W synaksariach Oresta wspominano 19 listopada oraz 9 lipca. Baroniusz natomiast umieścił go pod dniem 9 listopada.