Ozeasz

Imię biblijne pochodzenia hebrajskiego, z licznego zasobu imion teoforycznych. Jest skróceniem imienia Yehoshua (Hoshea') 'Jahwe wybawił'. Znamy je z Biblii jako należące do jednego z tzw. proroków mniejszych.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Osee, ang. Hozea, Hoshea, fr. Osée, ros. Oseja, ukr. Osija, Oseja, wł. Osea.

W księgach Starego Testamentu imię nie należy do rzadkości. Tutaj jednakże przedstawiamy tylko tego, któremu zapewniono miejsce w chrześcijańskim kulcie świętych.

Ozeasz, prorok. Jest w kanonie ksiąg Starego Zakonu pierwszym z tzw. proroków mniejszych, zapewne z uwagi na pochodzenie z Efraima. Początek jego działalności przypada na panowanie Jeroboama II (783-743), może na r. 745. Zamęt tej epoki zbiega się z ekspansją asyryjską, podjętą na nowo za Tiglat-Pilesera III (745-727). W latach 734-732 Asyryjczycy przeprowadzili trzy zwycięskie kampanie i zawładnęli Damaszkiem oraz trzema okręgami Izraela. Królestwo północne zredukowano do terytorium Efraima. Musiało ono płacić haracz. Król Ozjasz zaprzestał płacić tę daninę, gdy w Asyrii tron objął Salmanazar V (727- -722). Oscylował teraz między Egiptem a Asyrią, aż po r. 721, to znaczy aż po klęskę, po-

niesioną z rąk Asyryjczyków. Ozeasz już o tej klęsce nie mówi. Jego działalność można dlatego zamknąć w latach 745-725. O jego życiu nic bliższego nie wiemy. Był synem jakiegoś Beeriego. Jego księga składa się z dwóch części, których tu analizować nie musimy. Dyskusyjną jest w niej sprawa małżeństwa z Gomerą, kobietą wiarołomną, którą prorok albo rzeczywiście poślubił, a potem po jej haniebnych uczynkach przyjął na powrót lub wykupił, albo też przedstawił w swym dziele jako literacki obraz, ilustrujący stosunek Boga do Izraela. Grób proroka miał się znajdować na Górze Nebi -ša (Y-ša), w Zajordanii. Koptowie wspominali go 20 lutego; Ormianie 16 października; Grecy 7 października. Do martyrologiów łacińskich razem z prorokiem Amosem wprowadził Ozeasza Ado. W Martyrologium Rzymskim widnieje dlatego pod dniem 4 lipca.