Palladiusz
W Polsce imię to nie było nigdy rozpowszechnione.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Palladius, gr. Palládios, fr. Pallade, Palais, wł. Palladio.
Doliczono się aż dziewięciu świętych tego imienia. Liczba wydaje się jednak przesadzona. Wywodzi się prawdopodobnie z nieporozumień. Tu w każdym razie wystarczy krótko przedstawić sylwetki siedmiu, przy czym dwóch Palladiuszów przedstawimy razem w jednym biogramie.
Palladiusz, pustelnik z Antiochii. Osiadł na górze w pobliżu miasta. Opowiadano potem, że oskarżono go o morderstwo, a wtedy to wskrzesił ofiarę, która sama wskazała prawdziwego sprawcę zbrodni. Był współczesnym Symeona Starszego, żył więc pod koniec IV stulecia. Grecy wpisali go do swych synaksariów pod dniem 28 stycznia.
Palladiusz, apostoł -wśród Szkotów-. Pochodził albo z Brytanii, dokąd wygnano jego rodzinę, albo z okolic Auxerre. W każdym razie ze św. Germanem z Auxerre utrzymywał łączność, a wedle Prospera z Akwitanii był jego diakonem. W r. 431 wysłano go ad Scotos in Christum credentes. Trudno sprecyzować, czy miał wtedy ewangelizować mieszkańców tej części Brytanii, której Rzymianie nie zdołali skolonizować, czy też raczej Irlandię. Za pierwszym rozwiązaniem opowiadałyby się tradycje liturgiczne. Gdy o drugą hipotezę chodzi, pozostaje do przyjęcia, że po krótkim pobycie w Irlandii przybył po sakrę biskupią do Rzymu, ale zakończywszy życie, dzieła ewangelizowania Wyspy podjąć już nie zdołał. Pozostawił je św. Patrykowi. Po dziś dzień w Aberdeen czczą go, nazywając Scotorum Apostolus, a w Fordoun utrzymują, że posiadają jego relikwie.
Palladiusz, biskup Embrun. Miał być uczniem biskupa Katulina, któremu towarzyszył w czasie zesłania do Vienne. Po powrocie do Embrun obrano go następcą Gallikana. Miał cieszyć się darem prorokowania, a Zygmuntowi, królowi Burgundów, przepowiedzieć klęskę (523 r.). Biednym okazywał wiele miłości. Zmarł 6 stycznia niewiadomego roku. W IX stuleciu szczątki przeniesiono do katalońskiego opactwa w Camprodón. Potem przechowywano je przez jakiś czas w Perpignan i w Carcassonne, ale wróciły znów do Camprodón. Wspomnienie obchodzono 7 stycznia, ale też 21 czerwca.
Palladiusz I i Palladiusz II, biskupi Bourges. Na liście biskupów tego miasta jest dwóch Palladiuszów. Pierwszy pochodził ze znakomitej rodziny, której członkowie odznaczyli się działalnością literacką. Żył niewątpliwie na początku V stulecia. Mniemanie niektórych, że zmarł w r. 384, oparte jest na błędnym założeniu. - Drugi był biskupem w latach 465-470. Wiemy o nim dzięki Sydoniuszowi Apolinaremu. Należał do tej samej rodziny co poprzedni. Był żonaty. Pochowano go w miejscowości na północ od Bourges. Nazwano ją później Saint-Palais. Jednego i drugiego czczono w dniu 10 maja.
Palladiusz Condat. Był towarzyszem św. Romana, założyciela opactwa w Condat (dziś Saint-Claude, we francuskiej Jurze). W żywocie tego ostatniego Palladiusz figuruje jako sanctissimus vir, sanctus frater. Nie znamy daty jego śmierci. Nastąpiła zapewne w drugiej połowie V stulecia. W Condat czczono Palladiusza jako świętego w dniu 10 stycznia, ale wspominano go też 28 lutego i 22 września.
Palladiusz, biskup Saintes. Grzegorz z Tours mówi, że pochodził ex genere quondam divitis Palladii. W r. 573 uczestniczył w synodzie paryskim, a w r. 585 w tym samym charakterze przebywał w Mâcon. Na synodzie paryskim z r. 614 był już jego następca Audobert. Kapłana Leuparyka wysłał do Grzegorza Wielkiego po relikwie świętych Piotra, Pawła, Wawrzyńca i Pankracego. W sprawie tej zwracał się także do królowej Brunhildy (596 r.). Wybudował bazylikę pod wezwaniem św. Marcina, którego relikwie otrzymał z Tours. Wystawił również kościół dla uczczenia św. Eutropiusza, pierwszego biskupa Saintes. Sądzą niektórzy, że sarkofag z napisem Eutropius, który odnaleziono w r. 1843, jest jego dziełem. Wśród krwawej rywalizacji, jaka rozdzierała dynastię Merowingów, doznał wielu przykrości. Ucierpiał zwłaszcza, gdy wmieszał się w sprawę Gundowalda, który w r. 585 chciał opanować południe Francji. Zmarł po r. 596. W XI stuleciu jego kult dobrze już był zadomowiony w Saintes, ale początków tego kultu nie znamy. Wspomnienie obchodzono 7 października.
Palladiusz z Auxerre. Był zrazu opatem u Św. Germana w Auxerre. Potem powołano go po Dezyderiuszu na miejscową stolicę biskupią. Rządził troskliwie i gospodarnie, odnawiając i budując kościoły, wyposażając je w odpowiedni wystrój i sprzęt liturgiczny, reorganizując niektóre instytucje kościelne. Odnotowano też jego udział w synodach w Clichy (627 r.) oraz w Chalon-sur-Saône (650 r.). W r. 635 ufundował dla zakonnic klasztor pod wezwaniem św. Juliana. Zmarł 10 kwietnia około r. 660. Translacji dokonano w r. 945.