Plaut(Us)

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen Plautus o niepewnej etymologii. Wywodzi się je najczęściej od rasy psów zwanej plauti 'o wiotkich, obwisłych uszach' lub od słowa platus 'płaski, równy'. Wymowa a jak au miała podłoże ludowe. Cognomen to nosił znany rzymski komediopisarz T. Maccius Plautus (+ 184).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Plautus, ang., niem. Plautus, fr. Plaute, wł. Plauto.

W zapisach martyrologicznych spotykamy pod tym imieniem dwóch męczenników. Umieszczeni są pod 6 marca i 29 września. Jeden z nich jest jednak purum nomen: nic o nim nie wiemy, a grupa, do której został zaliczony, wydaje się tworem sztucznym. Druga wzmianka powstała ze zniekształcenia imienia Placidus; także i o tym męczenniku niczego, co byłoby prawdopodobne, powiedzieć się nie da.